‘Herkenbaar’ is niet erg als typering voor muziek, dat geldt wat mij betreft ook voor ‘toegankelijk’. Probleem vind ik het wel als muziek ‘voorspelbaar’ is. En dan natuurlijk helemaal als dat geldt voor een compleet album. En juist, helaas is dat het geval bij You Can’t Keep A Big Man Down van Big Joe And The Dynaflows. Al vanaf de opener (de titeltrack) neurie je ieder nummer van het begin tot het einde mee.

Het album kent veel boogiewoogie op piano en shuffles op gitaar. De twaalf nummers zou je ‘dertien in een dozijn blues’ kunnen noemen. Muziek die overigens absoluut niet slecht is, laat dat ook gezegd zijn: drummer en zanger Joe Maher (Big Joe) zit al langer dan vier decennia in het vak en dat hoor je. Ook de andere muzikanten zijn technisch erg goed. Toch is dat geen garantie voor originaliteit.

Het nummer Evangeline bijvoorbeeld opent met de zin “One night as I lay down to rest”. Of het toeval is dat Maher begint met die eerste twee woorden of niet, dit nummer is een volledige rip off van One Night van Elvis. Op Maher’s versie kun je dat nummer helemaal meezingen, inclusief de break.

Ook tekstueel is Maher niet origineel genoeg. Te veel teksten zijn van het kaliber “I love you so, can’t let you go.” Of om een paar letterlijke zinnen te noemen. In Evangeline zingt hij:
“Evangeline Evangeline,
The sweetest girl I’ve ever seen”

In Confessin’ The Blues zingt Maher:
“Little girl I swear I wouldn’t lie
If I don’t love you, baby
Little girl I swear I hope to die”

Of denk alleen al de openingszin in Nothin’ But Trouble:
“Now when I wake up in the morning…”

Zoals aangegeven, kwalitatief verdient het album zeker een ruime voldoende, qua originaliteit is het helaas toch echt een onvoldoende. En die weegt zwaar. Ik zou het wel heel goed snappen als de ‘diehard’ liefhebber van blues zal zich hier niets van aantrekt en You Can’t Keep A Big Man Down met heel veel plezier beluistert. En ook voor in menig kroeg is dit trouwens een meer dan prima album om te draaien. Voor mij persoonlijk is het toch lang niet zo interessant als de vele andere waanzinnig goede bluesalbums die de afgelopen periode het levenslicht hebben gezien.