De gitarist uit Winnipeg raakt een halve eeuw geleden in de ban van de blues na een ontmoeting met John Hammond in Toronto die hem aanmoedigde en zelfs enkele gitaarakkoorden aanleert. In ’89 brengt  McLean hij een eerste langspeler uit Muddy Waters For President, een ode aan de legendarische ‘Hoochie Coochie Man’ waarvoor hij vaak het voorprogramma verzorgt. Bijna tien jaar later volgt een tweede werkstuk For The Blues Away, met een pauze van vijf jaar komen er nog twee albums uit op Stony  Plain, het met eigen werk opgebouwde Blues From The Middle met gastbijdragen van Sue Foley en Duke Robillard en Acoustic Blues waarop McLean zijn vaardigheden als slidegitarist op zijn National Steel etaleert. Sinds 2014 vindt de gitarist onderdak bij het Black Hen label onder hoede van producer/muzikant Steve Dawson.

Pocketful Of Nothin’ is de derde langspeler op rij, de voorgaande langspelers zijn weliswaar grotendeels opgebouwd met blueswerk van Muddy Waters, Robert Johnson en Elmore James helden die in Songs of the blues figureren en waarin de invloeden van de blues nog eens onderstreept. McLean assimileert dat werk van die pioniers met zang , gitaar en harmonicaspel, onveranderlijk in een persoonlijke benadering zoals in JB Lenoirs Voodo Music, een begeesterende uitvoering waarin het resonerende snarenwerk ondersteund wordt door het orgel van Chris Gestrin.

De vaste medewerker van Dawson  flankeert in Don’t Layin That Stuff on Me het harmonicaspel en de blazerssectie met dartel pianospel en onderbouwt All Day Party met sprankelende boogie woogie. Zowat alle mogelijke bluesstijlen komen aan bod in het zelf gecomponeerde werk, met uitzondering van Gregg Allmans Midnight Rider dat met de harmonica en blazerssectie in een afwijkende twist  gepresenteerd wordt en Just To Be with You dat Muddy Waters in de jaren vijftig vereeuwigde. Big Dave McLean is een puik vakman die overtuigt met ‘nieuwe’ traditionele blues in een geïnspireerde benadering.