Luisterend naar Magpie, de openingssong van Sugaring Season weten we wat we jaren gemist hebben: Die prachtige, licht roestige stem van de Britse Beth Orton. Hoe zij een compositie naar grote hoogten tilt is onnavolgbaar.

Beth Orton maakte eerst het album Superpinkymandy (vreemd genoeg alleen in Japan verschenen) voordat ze met haar samenwerkingen met William Orbit en The Chemical Brothers bekend werd. Haar tweede album Trailer Park (1996) werd vervolgens een wereldwijde sensatie. Het gebruik van electronica, om haar door folk beïnvloede songs een verfrissende vorm te geven, sloeg in als een bom. Met de daarop volgende albums Central Reservation (1999) en Daybreaker (2002) bereikte haar folk meets electronic nieuwe hoogtepunten. Haar laatste album Comfort Of Strangers (2006) betekende een ware stap richting folk en minder electronica. Het bracht haar net zoveel succes.

Na een periode van afwezigheid (ze beviel van haar tweede kind) is Orton, via een nieuwe platenlabel, nu terug met het uitstekende album Sugaring Season. Het album is een fraai uitgebalanceerde collectie songs die vanuit de akoestische gitaar en Beth’s geweldige stem elke keer weer optimaal overtuigen en ontroeren. Met een geweldige groep muzikanten in gitarist Marc Ribot, violist Eyvind Kang, bassist Sebastian Steinberg en drummer Brian Blade komt Orton op Sugaring Season tot volle bloei.

Het is een album waarop Orton songschrijverkwaliteiten voorop staan en het album presenteert haar meer dan eens als een singer-songwriter. Met songs als State Of Grace, het ronduit briljante Call Me A Breeze (geschreven met Tom Rowlands maar volledig anders als alles wat hij met Chemical Brothers doet) en ook See Through Blue en albumafsluiter Mystery laat Orton horen tot de allergrootsten te horen. Misschien wel het allermooiste is Poison Tree, naar een tekst van William Blake, waarop de stem van haar man Sam Amidon (zelf een geweldig gitarist en opvallend zanger) echt prachtig op die van Orton aansluit.

Sugaring Season is de prachtige terugkeer van Beth Orton. Zonder twijfel een van de allermooiste albums van dit jaar.