Alweer een liveplaat van Beth Hart? Vorig jaar verscheen er ook al een liveplaat van haar onder de naam Front & Center. Twee concertregistraties achter uitbrengen doet vermoeden dat de inspiratie een beetje opraakt. In de bijgeleverde biografie lezen we dat deze plaat uitkomt of beter gezegd uitkwam op 29 november vorig jaar. Blijkbaar is het album op de burelen van onze hoofdredactie ergens onderaan een van de vele stapels beland en met een half jaar vertraging bij uw recensent gearriveerd.

Een album recenseren dat allang is verschenen heeft niet heel veel zin. Om die reden beperk ik mij tot de constatering dat Beth Hart opnieuw een degelijk livealbum heeft afgeleverd dat klinkt als een klok. De vocalen zijn over het algemeen dik in orde en haar begeleidingsband weet van wanten. Minder enthousiast zijn we over het gezwets tussen de nummers door. Mevrouw Hart blijft maar ouwehoeren over haar geloof, familie en haar drugsverleden. Soms lijkt ze wel de vrouwelijke versie van Springsteen met dat eeuwige gezever tussen nummers. Wat betreft haar verslaving van lang geleden hebben we nog een advies: stop met zeiken en maak er een film over zoals Mötley Crüe deed via The Dirt.

Zoals we al schreven bij de andere liveplaat van 2018 is Hart niet langer de ruige rockbitch van weleer, maar een vrouw die haar heil steeds vaker zoekt in soul, jazz en blues. Dat heeft zijn weerslag op het publiek in Londen want dat lijkt maar niet los te komen ondanks haar aanmoedigingen, talrijke liefdesbetuigingen en bedankjes. Het livealbum komt daarom niet echt tot leven.