Het uit Los Angeles afkomstige duo Best Coast, bestaande uit Bethany Cosentino en Bobb Bruno, kende met een aantal ep’s in 2009 en het album Crazy For You in 2010 een veelbelovende start. De band wist de aandacht vooral in Amerika aardig vast te houden. Best Coast is met Always Tomorrow inmiddels aan zijn vierde album toe. Het duo laat nog steeds pittige indie- en punkpop horen met een vleug sixties en surf. Qua productie is Always Tomorrow vrij netjes en radiovriendelijk. Best Coast lijkt anno 2020 een wat groter publiek op te willen zoeken en klinkt daarmee minder interessant dan op eerder releases.

Tracks als Different Light, Wreckage, Seeing Red en Make It Last zijn lekkere strakke punky popsongs met een goede drive. Niet te ruw maar ook niet braaf. Everything Has Changed heeft een andere cadans; deze song duwt en trekt meer en valt daardoor direct op. Bethany Cosentino zingt hier over een nieuw, rustiger leven. Het is hét thema op Always Tomorrow; Cosentino had nogal wat demonen de deur uit te werken de afgelopen tien jaar. Nadat ze stopte met drinken duurde het nog een flinke tijd voordat ze met zichzelf in het reine kwam en beter met frustraties en angsten om kon gaan. Ook de creativiteit en inspiratie liet nog even op zich wachten; het vorige album California Nights was alweer van 2015.

Het is niet zo dat Best Coast met dit album op enorm overtuigende wijze terugkeert, daarvoor blijven muziek en teksten te weinig uitdagend, origineel of memorabel. Cosentino en Bruno leveren gewoon een lekkere plaat af. Een plaat met een duidelijk verhaal, dat wel, dus dat geeft Always Tomorrow een extra lading.

For The First Time laat zich het best omschrijven als Amerikaanse radiopop/rock. Lekker voor in de auto, en getuigend van (eindelijk) betere tijden: ‘I used to hink that I would die without you / And no offense to you but I’m doing fine too / But for he first time’. Graceless Kids is gloedvol maar ook niet gespeend van zelfkritiek. Cosentino is realistisch en nog steeds niet vrij van angsten, iets wat in Rollercoaster terugkomt: op deze slepende track, met een lekkere baspartij en een shot fuzz laat ze horen moeite te hebben met de vergankelijkheid en onrust in haar leven. Wat dat betreft is er nog niet zo heel veel veranderd.

Master Of My Own Mind is een van de betere songs omdat Best Coast hier wat meer oog voor muzikaliteit en detail heeft: fijne indierock met toetsen en een break die lucht en dynamiek geeft. Hierna laat de band met True wat voorzichtige fifties/sixties en doo-wop-sferen toe. Afsluiter Used To Be open slepend en veelbelovend maar blijkt toch niet die mooie finale waarop je zou hopen. Het is tekenend: het sterk persoonlijke relaas op het wat veilig klinkende Always Tomorrow zou met een gedurfder geluid en eigenzinnigere expressie een grotere impact gemaakt hebben.