De serie The Golden Years Of Dutch Pop Music voegt deze maand saxofonist Bertus Borgers toe aan de imposante lijst releases die inmiddels bijna tachtig delen omvat. Borgers, nog steeds actief, maakte niet alleen naam als saxofonist; hij was ook songschrijver, bandleider, zanger en fluitist. Hij stroopte met Sweetd’Buster in de tweede helft van de jaren zeventig op imposante wijze de Nederlandse podia af maar had er toen al flink wat jaren als muzikant opzitten.

The Golden Years Of Dutch Pop Music brengt alle orginele A- en B-kanten van de singles chronologisch en vult dit waar mogelijk aan met relevante albumtracks. Aangezien Borgers in zijn carrière nooit zo sterk gericht was op de singlemarkt levert dit hier acht singles op en een relatief groot aantal albumtracks.

Eind jaren zestig richtte Borgers de Mr. Albert Show op, een band die een combinatie van blues, jazz en soul speelde en in zijn zoektocht naar nieuwe geluiden ook bij Afrikaanse muziek uitkwam. Mr. Albert Show was vooral in de regio Eindhoven een fenomeen maar de band zou het in 1970 ook tot de eerste editie van Pinkpop schoppen. De enige keer dat Borgers aan de Top 40 mocht ruiken was met de eerste single, Wild Sensation. Het nummer stond vijf weken in de lijst in 1970. De singles van Mr. Albert show werden internationaal uitgebracht en mogen er nog steeds wezen; het vol bravoure rockende King Horse laat horen dat de band er aan het begin van de jaren zeventig goed bovenop zat. De laatste single Show Me Your Tongue, met zijn scherpe saxsolo’s, was niet op een album terug te vinden. I’m Not More Than A Sign, de B-kant met een hoofdrol voor fluit, overigens wel.

Bertus Borgers en Robert Jan Stips waren midden jaren zeventig met Golden Earring op tournee in Amerika toen een demo van Borgers werd opgepikt. Een platendeal was het gevolg en Borgers formeerde Sweetd’Buster. De band kende met Robert Jan Stips, ex-Supersister, Herman Deinum en Hans La Faille, beiden bekend van Cuby + Blizzards, een bijzonder aansprekende bezetting. Gitarist Paul Smeenk completeerde de band.

Voordat Sweetd’Buster echt losbarstte werkte Borgers nog mee aan Nevergreens, een soloplaat van Stips die gestalte kreeg in de jaren dat Stips bij Golden Earring speelde en waarmee Stips in feite de basis legde voor zijn eigenzinnige pad van de volgende decennia. De single Carry On is een leuke vreemde eend in de bijt op dit overzicht: speels en creatief en met een lichtelijk bizarre a capella B-kant: Tango Malafido.

De singles van Sweetd’Buster werden geen hits. Dat neemt niet weg dat ze vele jaren later nog lekker luistervoer vormen. Vooral de eerste single uit 1976 One Way Or Another, met zijn onmiskenbare seventies feel, pakkende mineurakkoorden, funky karakter en uitbundige koortje valt op. Summertime was in 1977 de volgende single, puntig rockend met wat zwoele passages. No More Cricket kwam van Stips’ hand en dat is hoorbaar: minder rhythm & blues/rock, meer lichtvoetigheid maar des te uitdagender. Saillant: op de B-kant de sfeervolle, stevige pop/rockballad Still Believe, een nummer waar een aantal bandleden aanvankelijk wat moeite mee hadden maar dat later door Herman Brood grote bekendheid kreeg.

Shot Into The Blue, het derde studioalbum uit 1979, de opvolger van het goed verkochte Friction (1978), deed het slecht. De plaat, waarvoor de band naar Amerika was afgereisd, liet een ronduit teleurstellend geluid horen hetgeen de band deed besluiten een nieuwe mix te maken voor de tweede persing. Het mocht niet baten; het momentum was voorbij. De band bracht in 1980 nog wel een non-album-single uit; Hundred Times is een aardige, radiovriendelijke poppy rocksong met dynamiek en een stemmige, maar ook wat veilige B-kant, Look In The Eye. Leuk om (weer) te horen maar de single kon destijds absoluut geen potten meer breken voor Sweetd’Buster. Eind 1980 viel het doek voor de band.

De rest van dit Bertus Borgers retrospectief is bijna volledig ingeruimd voor albumtracks. Dat voert dus weer langs de drie studioalbums en dat is bepaald geen straf, al had Sweetd’Buster best nog wat vaker het avontuur mogen zoeken, gezien de capaciteiten van de bandleden. Los van dat maakt dit overzicht eens te meer duidelijk dat Sweetd’Buster een uitstekende, lekker groovende rhythm & blues band was waar je je veertig jaar later nog steeds lekker aan kunt laven. Live was de band helemaal van internationale klasse, iets wat natuurlijk fraai werd vastgelegd op Gigs, de puike liveregistratie die in 1979 uitkwam en – niet verrassend – de meest succesvolle plaat van Sweetd’Buster zou blijken. De plaat liet het nodige materiaal van Friction horen maar ook onbekender werk, zoals Manja en Under City Lights, twee songs die hier terecht niet ontbreken.

Het is mooi om ook de liveversie van Still Believe te horen, terug te vinden op Cha Cha, de liveplaat van Herman Brood uit 1978. ‘Featuring… Bertus Borgers,’ horen we Brood zeggen. Deze samenwerking zou Borgers qua naamsbekendheid geen windeieren leggen.

Het overzicht sluit af met twee singles die niet veel mensen zullen kennen. In 1981, bracht Borgers met Jons Pistoor (de toetsenist op Shot Into The Blue) nog de single Nightcat uit. Hier liet het duo wat new wave-invloeden toe, het resultaat was een aardige single die bij beluistering nu onmiddelijk terugvoert naar het begin van de jaren tachtig, toen synthesizers en kunstzinnigheid een grotere rol begonnen te spelen binnen de popmuziek. Het in 1992 uitgebrachte (Bring Me The) Good News is aangename, gepolijste jazzy pop, afkomstig van het album Cool In July, waarop Borgers samenwerkte met een flink aantal gastmuzikanten en naast eigen werk wat covers bracht.

Bertus Borgers speelt nog steeds live maar is zelf niet zo met zijn verleden bezig. De buitenwacht echter wél. Dit bleek onder meer toen Golden Earring hem het podium optrok bij hun optreden in Ahoy vorig jaar en dat blijkt eveneens uit dit fijne carrière-overzicht. En voor degenen die nu weleens willen weten waar die naam Sweetd’Buster vandaag komt: Buster is een anagram van Bertus en Sweet verwijst naar Soeters, de meisjesnaam van Borgers moeder. Bertus Borgers gaf als fan van de Kameroense saxofonist Manu Dibango vervolgens een Afrikaanse klank aan Sweet Buster door er Sweetd’Buster van te maken.