Gitarist/songschrijver Bert Dockx is één van die muzikanten waarvan je het werk optimaal in de gaten wilt houden. Wat hij zowel met Dans Dans of Flying Horseman uitbrengt of als Ottla, maar zeker ook onder zijn eigen naam. Zijn solodebuut Transit was al een heel mooie, zijn tweede, Safe, is dat nog meer. De combinatie van songs en instrumentale stukken beklijft vanaf de eerste klanken.

Een geweldenaar op de gitaar is hij. Technisch zeer begaafd, altijd met hart en ziel spelend, weet hij immer de juiste sfeer te treffen of hij nu voor ingetogen of op vol gaat. Hij is zo’n muzikant die je altijd zijn spel intrekt, je even zijn muzikale wereld intrekt. Zijn spel is intrigerend, avontuurlijk en vol emotie. Dockx is gewoonweg één van de beste die we hebben.

Voor zijn nieuwe album kreeg hij dan wel de hulp van Loesje en Martha Maieu (Flying Horseman, Blackie & The Oohoos) en Thomas Jillings (Ottla, Linus) maar het is wel degelijk Dockx die je steeds prominent hoort. Gelijk met de openingstonen van Pit hoor je zijn muzikale bevlogenheid in optima forma. Simpel met gitaar en zang openend bouwt de song machtig voort met over elkaar gevlochten gitaarlijnen die steeds dikker doorduwen. Bijna negen minuten wegzweven over de prachtigste gitaargolven.

Het instrumentale Palmares is al net zo prachtig. Geweldige gitaarmelodielijnen, verschillende partijen wederom door elkaar vervlochten, zonder dat bas of drums nodig zijn om volledig te vervoeren. Dockx als gitarist tot de limiet. Wat een wereldbestormer als gitarist is hij toch. Al net zo sterk is zijn ingetogen versie van Velvet Undergrounds Pale Blue Eyes. Onvergelijkbaar met het origineel maar al net zo ontroerend mooi.

Met Big Dreams houdt Dockx de ingetogenheid staand, met Loesje en Martha Maieu op de dubbelzang, om met een onverwachtse knallende break de Big uit de titel even te benadrukken. Met het jazzy … slingert hij vervolgens weer een volledig ander pad in om met Home, na die fantastische openingstrack, wederom ons volledig de lucht in te trekken. Home bewijst dat Dockx uit vele muzikale vijvers vist maar daar zijn volledig eigen stempel op weet te zetten, zijn uit alles herkenbare eigen stempel. Dockx muzikale universum is groots en meeslepend, hoe ingetogen van kleur soms ook. En wederom met fantastisch vrij gitaarwerk.

Zijn liefde voor Ornette Coleman komt terug in de majestueuze albumafsluiter Lonely Woman (afkomstig van diens meesterlijke album The Shape of Jazz To Come uit 1959). Dockx bewerking van de fameuze Coleman compositie is een heel intrigerende waarbij hij steeds een waanzinnig mooie spanning opbouwt. Fascinerend met slide opstartend, naar ruimtelijk ingetogen ombuigend en vanuit daar weer fraai atmosferisch uitbouwend. Elf broeierige minuten lang trekt hij de Coleman klassieker in ingetogen sferen volledig naar zich toe.

Safe is wederom een machtige muzikale exercitie. Dat de onnavolgbare Dockx met Dans Dans, Flying Horseman en Ottla al zijn volledig eigen muzikale universum geschapen heeft mag duidelijk zijn. Met zijn solowerk doet hij dat net zo weldadig en intrigerend. Durf, ambitie en volstrekte muzikale vrijheid leiden ook nu weer tot sprankelende en prikkelende composities waarbij zijn geweldige gitaarspel er met elk album nóg beter en interessanter op wordt. Wat een groots talent toch die Dockx!