Een nieuwe Ben Watt is altijd fijn om een jaar mee te beginnen. Op zijn laatste twee albums Hendra (2014) en Fever Dream (2016) hervond Watt op eigen kracht het heilige vuur en dat leverde prima albums op. Het nieuwe album Storm Damage sluit daar in ambitie en overtuigingskracht naadloos op aan.

Storm Damage is een meer keyboardgedreven album dan we van Watt en zijn vorige albums gewend zijn. De songs klinken daardoor wat voller ook. Het past allemaal uitstekend in de rijke melodieën waaruit de songs zijn opgebouwd. Albumopeners Balancing On A Wire en Summer Ghosts zijn daar gelijk vrij duidelijk in. Toegankelijke songs, fraai opgebouwd, met steeds weer heerlijk verrassende wendingen en rijk in sfeer.

Mooi om in zijn band Rex Horan weer op contrabas terug te zien. Hij is de laatste jaren Watts muzikale broeder geworden en wat sluit zijn basspel toch verrukkelijk op de songs van Watt aan. Horan, die ook op de belangrijkste Laura Marling albums meespeelde, is de Danny Thompson van zijn tijd. Hij heeft zijn Neil Cowley Trio maatje Evan Jenkins op drums meegenomen. Prachtig koppel samen en al helemaal in combinatie met Watt. Luister toch eens hoe geweldig ze klinken op het weergaloze Retreat To Find.

Op Storm Damage is een herboren Watt terug te horen. Hoewel hij in interviews vertelde door een moeilijk persoonlijke periode te zijn heen gegaan en hij zich ook politiek behoorlijk boos heeft gemaakt, klinken zijn songs fris en vol leven. Luister toch eens naar zo’n heerlijke song als Pictures In The Landscape, het spelplezier druipt ervan af.

Storm Damage is Watt op zijn best met prachtsongs als het warmbloedige Irene, waarop Watt elektronica en akoestisch spel wel heel erg fraai bij elkaar brengt en waar Low’s Alan Sparhawk dan weer een mooie elektrische gitaarpartij overheen speelt. Ook Hand, met Watt achter de piano, is zo’n persoonlijke prachtsong. (‘Never explain, never explain, I tore myself in two to understand)’. Net als het dromerige You’ve Changed, I’ve Changed en albumafsluiter Festival Song met Watt, zijn leven overdenkend, alleen achter de piano. Fraai ook hoe hij het album vervolgens instrumentaal in een mix van akoestisch en elektronisch dan weer eindigt.

Storm Damage is een album om steeds weer opnieuw op te zetten en je over te verwonderen. Knap hoe hij 37 jaar na zijn solodebuut North Marine Drive ( de vele drukke jaren tussendoor met Everything But The Girl, met vrouw en muzikale evenknie Tracey Thorn, volgden daarna) nog net zo hartveroverend is. Nog gerijpter als muzikant en zanger is Ben Watt’s Storm Damage wederom een plaat met een tijdloze levensduur .