Ben Taylor is de zoon van James Taylor en Carly Simon. “Dat is dan ook meteen het minst interessante dat over hem te vertellen is”, schrijft zijn zus Sally in het boekje bij zijn nieuwe cd Listening. Helemaal klopt dat niet, want in dat zwaar door muziek gevulde nest kon Ben opgroeien met altijd wel een Gibson of een Martin in de buurt en zat er op elk moment van de dag wel iemand ergens in huis aan een gitaarlick te sleutelen. Omdat het nu eenmaal de ‘vrije’ jaren 70 waren (Ben is van 1977), kreeg Taylor junior en passant het nodige mee van de roemruchte ‘vrije seventies’ in Californië, met ‘ooms’ en ‘tantes’ die Ben en Sally (1974) ongevraagd in de meest compromitterende houdingen aantroffen.

Op de opmerking van zijn zus – ook muzikante- dat de afkomst van Ben Taylor het minst interessante aan hem is, valt nogal wat af te dingen. Zonder die wetenschap zou je op z’n minst de gelijkenis opvallen tussen het stemgeluid van Ben en zijn vader. Ben kiest voor een meer jazzy geluid. Voor het overige is hij wel een echte singer-songwriter zoals zijn vader en moeder.

Ben bracht sinds 2003 al drie albums en enkele EP’s uit, nadat een opgenomen album in 1997 nooit de buitenwereld bereikte. Nadat hij in eerste instantie een muzikale richting koos die ver van die van zijn ouders af stond (debuutplaat Famous Among The Barns zou ‘neopsychedelische folkfunk’ bevatten), kwam Ben Taylor in 2005 tot het inzicht dat de appel minder ver van de boom was gevallen dan hij wellicht had gehoopt. Zijn zus en zijn moeder deden mee op de plaat.

Dat is op het nieuwste album het geval op één track. Carly Simon (68 alweer) en Sally Taylor doen achtergrondvocalen op Worlds Are Made Of Paper. Vader James is op de plaat niet te horen.

Ben Taylor heeft met zijn vaders werk gemeen dat zijn eigen teksten en de manier waarop hij die zingt zeer prominent aanwezig zijn. Worlds Are Made Of Paper, America , Not Alone en slotnummer Next Time Around zijn songs waarin de invloed van pa zeer duidelijk hoorbaar is. Maar Ben is wel veelzijdiger in de muzikale begeleiding die hij kiest. Zo is You Could Be Mine ineens een volbloed reggae-nummer.

Per saldo blijft wel in eerste instantie een ‘zoon van’, die muzikaal en tekstueel voortborduurt op het werk van zijn ouders. Daar staat tegenover dat het in zijn geval ook ‘schouders van giganten’ zijn waar hij op steunt en dat er voor hem dus weinig reden is om zich af te zetten tegen zijn ‘ouwelui’. In Oh Brother zingt Ben:

Shine on little brother
If we just get some of that old time JT
Right here now baby

Een geschikte plaat voor de liefhebbers van het singer-songwritergenre die vernieuwing niet bovenaan hun verlanglijstje hebben staan.