Ben Sluijs is geen onbekende in jazzmiddens. Met zijn nieuwste werkstuk Particles brengt de muzikant alweer een fraai album uit. Een vakmuzikant, die zich graag omringt met zowel jongere (Bram De Looze) als meer geroutineerde (Dré Pallemaerts) talenten. Een muzikant ook wiens bescheiden profiel en ruim oeuvre véél meer zegt dan de zoveelste jazzhype.

Sluijs bracht onlangs in alle luwte een handvol solo-opnames uit. Het illustreert goed hoe de Belgische saxofonist eigenhandig zijn eigen, unieke weg zoekt. Altijd met het hoofd vooruit, altijd gericht op de verdere verkenning.

Particles is in zekere zin een onderdeel van een immer lopend traject. Voor dit nieuwe project dat hij eerder op Jazz Middelheim presenteerde, betrok hij pianist Bram De Looze. Daarnaast ook bassist Lennart Heyndels en drummer Dré Pallemaerts (Seva, het wonderlijk mooie Coutances) die de opnames in goede banen leidde.

Sluijs beschikt niet over een grote en uitgebreide PR machinerie, wat de release van ‘Particles’ nog knapper maakt. Authentiek, integer, en uiterst bescheiden. Nochtans, wie het album beluistert zal ongetwijfeld ontdekken dat deze muzikant niet zozeer buigt op een technische scholing, dan wel op een artistieke zoektocht. Neem die titel Particles alleen al, die helder stelt dat Sluijs oog en oor heeft voor het kleine, voor detail en nuance.

Opener en titeltrack Particles maakt gelijk al duidelijk dat deze band zichzelf veel vrijheid gunt. Ze nemen er dan wel ruimschoots de tijd voor, maar het is en blijft Sluijs’ saxofoon die zich het meest prominent doet gelden. Al blijft er meer dan genoeg ruimte voor de bandleden om het rijke, maar bovenal erg warme groepsgeluid te vervolledigen.

Variatie genoeg overigens. Zo brengt Sluijs samen met gelijkgestemde muzikanten een jazzgigant als Yusef Lateef in herinnering, onder meer tijdens Song For Yusef. Elders valt vooral op hoe de (alt)saxofonist zowel beroep doet op de rijke jazzgeschiedenis (Miles Behind) als op meer wereldlijke inspiraties (Mali). Eveneens is op te merken hoe hécht deze formatie, ondanks de zichzelf terecht gegunde vrijheid en exploratiedrang, wel speelt. Zo baden de door Sluijs gepende composities in een zalig zomerse sfeer met dromerige accenten (o.a. Air Castles), mee dankzij de lichte kleuring met (alt)fluit.

‘Particles’ is een perfect gedoseerde plaat. Geen pletwalserij, maar net een fragiel, intiem en persoonlijk album waarbij elk groepslid helemaal tot zijn recht komt. De muziek voelt dan ook sterk aan als een hartverwarmend en uiterst innemend pleidooi voor échtheid. Wie op zoek is naar een ontzettend fijn jazzalbum om jezelf als luisteraar helemaal in onder te dompelen, weet bij deze wat gedaan. Grote klasse van Ben Sluijs & co.