Het trio van Ben Miller opereert sinds 2004 vanuit Joplin in Missouri en is een tijdje de favoriet van de leider van een ander vermaard trio, namelijk Billy Gibbons. De lang gebaarde gitarist zette de drie ander behoorlijk gebaarde kerels Ben Miller, Scott Leeper en Doug Dicharry een tijdje in het voorprogramma van ZZ Top. Tijdens de ‘La Futura’ tournee speelde de Ben Miller Band zich voor een ruimer publiek in de kijker met een zelf gefabriceerd snaren en percussiearsenaal waarmee ze de zogenaamde ‘Ozark Stomp’ reproduceren. Ondertussen heeft de Ben Miller Band ook met dynamische concerten ook in Europa een behoorlijke aanhang.

Op de tweede langspeler voor New West zien we een  grondig vertimmerde versie van The Ben Miller Band. Scott Leeper zorgt nog altijd voor rudimentaire basstructuren op zijn wastobbe terwijl Dicharry plaats ruimt voor multi-instrumentalist Bob Lewis die door Rachel Ammons geflankeerd wordt. De samenwerking met Chris Funk (The Decemberist) die samen met een uitgebreide reeks gastmuzikanten voor aanvullende instrumentatie zorgt,  opent nieuwe perspectieven.

Het uitsluitend door Miller aangeleverde songwerk vertoont weer een gevarieerde aanpak. One More Time en het op ondefinieerbare rammelende percussie geënte Big Boy steunen op de vertrouwde compromisloze zompige boogiebeat en raspend snarenwerk. Dat stuurt ook Akira Kurosawa, maar de ode aan de illustere Japanse cineast evolueert met strijkers in een  hallucinante wervelende tornado.

Trapeze neigt met de accordeon van Jenny Conlee en een dameskoortje naar cajunland en in de weemoedige ballade Lighthouse zoekt Miller de countryroots op. We hoorden de zang van Rachel Ammons al op de achtergrond in de bedrieglijk vredige backporch ballade Nothing Gets Me Down In het samen met Miller gecomponeerde Redwing Blackbird komt ze vocaal helemaal op de voorgrond en dat is geen slechte zaak. De  ietwat overbodige elektronica in Life Of Crime zet je even op het verkeerde been.

Na het ietwat naar klezmzer lonkende niemendalletje Sketchbook komen Miller en kompanen bijzonder sterk terug. De countryneske, akoestische ballade My Own Good Time en de rijk geschakeerde panoramische soundscape van Mississippi Cure vormen een fraai afsluitend luik van een gevarieerd en avontuurlijk werkstuk.