Het is lang stil geweest rond de Britse songschrijver Ben Howard. Misschien zelfs net iets te stil, als we er zijn meest recente boreling Noonday Dream bijnemen. De optimistisch ingestelde indiefolk van debuut Every Kingdom maakte steeds meer plaats voor donkerte. Met als resultaat dat Noonday Dream zijn meest intimistische plaat is. Neem er gerust een kaars bij.

Aan het uiteindelijke resultaat is veel werk voorafgegaan. De Brit voorzag de nodige tijd en ruimte en zocht, samen met bandmaatje en co-producer Mickey Smith (A Blaze Of Feather), naar een manier om zijn evolutie als muzikant en als persoon in kaart te brengen. Opnames en sessies vonden plaats op verschillende lokaties, waaronder de bekende Sawmill studios. Het illustreert erg goed Howards’ voortdurende zoektocht naar een nieuw en oorspronkelijk geluid.

De Brit verkiest op Noonday Dream experiment boven al te gemakkelijk succes en neemt daarbij heel expliciet en doelbewust het moeilijke pad. Dat maakt het best boeiend, al zullen er onderweg fans die eerder Every Kingdom (2011) en I Forget Where We Were (2014) in huis haalden, ongetwijfeld afhaken. Toch loont het de moeite om te volharden, want volledig afscheid nemen van zijn rustieke folksound met knipoogjes naar Dylan, Mitchell, Simon & Garfunkel en Bon Iver doet Howard niet. Wél slaagt hij erin om er een heel eigenzinnige draai aan te geven.

Zo durven we te stellen dat Noonday Dream een authentiek en volstrekt integer luisteralbum is. Het type album dat het best gedijt als full album, eerder dan een inconsistente collectie aan potentiële hits  of singles. Dat laatste concept gooit hij meteen helemaal overboord, wat je als luisteraar al van bij aanvang met het wonderlijke Nica Libras At Dusk merkt. Die dompelt je helemaal onder in de brave new world die Howard hier op het album schept.

Howard openbaart zich op Noonday Dream als artiest die spannende soundscapes met her en der ambientinvloeden in elkaar draait. Die vormen de basistextuur voor de composities. Her en der hoor je nog vederlichte echo’s van zijn roots in de folk (neem There’s Your Man), al beklemtoont Howard op Noonday Dream vooral zijn sonisch-experimentele avontuurlijkheid.

Opmerkelijk is dus bij uitstek de samenhang van de tracks zoals het met een denkbeeldig gedachtestreepje met elkaar verbonden A Boat To An Island, waardoor je echt de ervaring hebt van een full album (ook al wordt het dan wat kunstmatig, ten behoeve van platenfirma en als commerciële toegeving, opgedeeld). Dat alles maakt van Noonday Dream een uiterst atmosferisch eilandalbum dat hier op bijzonder veel waardering mag rekenen.

De artistieke koppigheid van Howard loont. Zeg nu zelf: hoe heerlijk kan deze soundtrack bij weidse, zich haast oneindig uitstrekkende landschappen wel zijn?