De kerstperiode en vooral dat dwingend gezellige sfeertje dat er rondhangt hoeft niet echt voor mij. Helemaal rampzalig zijn die niet zelden in smart en vals sentiment gedrenkte melige muzikale toestanden die daar onlosmakelijk mee verbonden zijn. Dat het ook anders kan illustreerden de rond kerst gebouwde langspelers Quality Street van Nick Lowe en bovenal JD McPherson’s Socks!

Ben Folds probeert nu met een pianoplaat te ontsnappen aan de gebruikelijke middelmaat van die met de Kerstperiode verbonden muzikale projecten. Dat lukt wonderwel met prachtige pianonummers die de klasse van Folds etaleren. Van het instrumentale Little Drummer Bolero over het sfeervolle, met naast een zangkoortje aan Toots Thielemans herinnerende harmonicaspel. Die melancholische harmonica van Ross Garren die bovendien de vibrafoon bepotelt, duikt terug op in Sleepwalking to Christmas.

In het opgewekte jazzy Christmas Time Rhyme toont Folds zich naast een weergaloze pianomaestro een al even geïnspireerd crooner. Na het instrumentale niemendalletje volgt het samen met Lindsey Kraft gecomponeerde Waiting For Snow, een romantisch duet met de Amerikaanse zangeres en actrice.

The Christmas Song, een klassieker van Mel Tormé, destijds door Nat King Cole geadopteerd, krijgt hier een intimistische uitvoering op  gitaarspel van Joe Pisapia terwijl het van Burt Bacharach afkomstige The Bell That Couldn’t Jingle met zo’n glamoureus dameskoor het optimisme van  de vroege jaren zestig oproept.

Na het met computerspeeltjes geassembleerde fantasietje Xmas Aye Eye duikt Folds nog verder in de tijd, meer bepaald midden jaren vijftig. Het door The Mills Brothers gekweelde You Don’t Have To Be A Santa Claus schalde door menige Amerikaanse huiskamer terwijl ik hier in Vlaanderen tijdens mijn eerste, ongetwijfeld nog koude, Kerstfeest ook mijn vroegste, aarzelende stapjes zette in onze huiskamer. Met Ben Folds’ muziekjes uit Sleigher op de achtergrond wordt het ongetwijfeld nog een gezellige Kerst.