De nieuwe plaat van Bells Of Youth, Dreamers, opent zoals Pink Floyd klonk in de jaren 70. Dat is bedrieglijk, want de muziek van de dames van Bells Of Youth lijkt in geen velden of wegen op die van David Gilmour en consorten.

Dreamers is de opvolger van het in 2014 verschenen Boy, dat nog in eigen beheer tot stand kwam en middels crowdfunding het licht kon zien. Bells Of Youth bestaat uit Leonie Bos (zang en drums), Marcia Savelkoul (zang en synthesizers), Hellen Vissers (zang en drums), Estelle Stijkel (gitaar en achtergrondzang) en Lisa Moree (zang en bas). De vijf vrouwen houden er niet zo van een ‘vrouwenband’ genoemd te worden, ‘omdat een band als Kensington ook geen mannenband wordt genoemd’. Daar hebben ze een punt. Nochtans zie je het niet zo vaak; bands die uit louter vrouwen bestaan. Dat is ook weer zo. Maar ze lijken wel in opkomst te zijn. Gelukkig maar.

Bells Of Youth maakt ook op hun tweede album grif gebruik van de meerstemmigheid binnen de band. Dat pakt de ene keer (Roses And Sweets) beter uit dan de andere keer (Robin en Ten Legged Lady, wat korte nummers zijn en wanneer het allemaal nét even te kleinkunst wordt).

Vooral als het muzikaal wat pittiger wordt, zoals in eerdergenoemd Roses And Sweets en Sweet Sin, is Bells Of Youth op z’n best. Misschien dat dat de invloed is van de Engelse producer Tony Platt, die in het verleden onder meer samenwerkte met Motörhead, AC/DC en Iron Maiden. De plaat werd in Londen gemasterd door Ray Staff, die ook samenwerkte met The Rolling Stones, The Clash, Nick Cave en Led Zeppelin. Klinkende namen wederom, die het al met al te magere songmateriaal hesaas niet van al te veel extra glans weten te voorzien. De songs zijn over het algemeen wat te degelijk, zonder echte uitschieter. Hoogtepunt is het fraai en spannend opgebouwde Running, dat, op het véél te Dolly Dotsachtige refrein na, die spanning ook weet vast te houden.

Bells Of Youth heeft raakvlakken met Katzenjammer, alsook met het Nederlandstalige Zazí en laveert min of meer tussen die twee formaties.