Eindelijk is daar met House Music dan een nieuw album van Bell Orchestre. De opvallende band uit Montreal deed er ruim 12 jaar over om met een opvolger te komen van hun ijzersterke laatste album As Seen Through Windows uit 2009.

Natuurlijk heeft dat te maken met het grote succes van die andere Montreal band Arcade Fire. Zowel multi-instrumentalist Richard Reed Parry als violiste Sarah Neufeld maken ook deel uit van die band, een jaar eerder gestart dan Bell Orchestre, die vanaf hun debuut Funeral in 2004 volledig explodeerde en één van de meest succesvolle bands van de afgelopen decennia werd.

Bell Orchestre en het songschrijverschap van Neufeld en Parry is zonder twijfel een belangrijke factor in het geluid van Arcade Fire geweest. Zoveel was al wel duidelijk bij de eerste albums van Bell Orchestra. Met hun nieuwe album House Music is voor de meest vrije vorm van muziek maken gekozen. De eerste aanzetten voor het album werden gemaakt als improvisaties. Het opzetten van een muzikaal idee en daar allemaal op doorgaan en kijken wat er uit kwam.

Dat vrije idee bleek zo wonderwel te werken dat al snel werd besloten zo ook een echt album op te nemen. House Music laat zich dus ook eigenlijk het beste beluisteren als één lange trip waarop Parry, in deze band vooral op bas, en Neufeld (viool), Stefan Schneider (drums), Michael Feuerstack (pedal steel, keyboards), Pietro Amato (hoorn, keyboards, electronics) en Kaveh Nabatian (trompet, gongoma, keyboards) flink de muzikale diepte in duiken en een wel heel fraai muzikaal landschap hebben geschapen.

Opgedeeld in tien delen, wordt House Music vanaf openingstrack Opening beheerst opgebouwd in mooie atmosferische klanken. Rond de licht aanduwende bas van Parry in House wordt de spanning dan langzaam opgebouwd. Waar met Black Steel dan ook een fascinerende drive en groove aan wordt toegevoegd terwijl de instrumenten zich op eigenzinnige en nadrukkelijke manier blijven doorontwikkelen.

Met What You’re Thinking, met die fijn dikke drumbeat die de energie binnen een verrukkelijke samenkomst van geluiden flink wat energie meegeeft en in ingetogen sferen zijn vervolg kent om met Movement, waarop die baslijn van Parry uit House weer cool terug komt, even alle melodielijnen en samenzang als een apotheose te laten samenvallen in een wonderschone sectie binnen de langgerekte compositie. Meesterlijk!

Colour Fields drijft op de lijn van Movement door met ingenieuze tegelijk subtiele instrumentale bijdragen over de duwende bas en stuwende drums. Fijn hoe de blazers de sfeer bepalen en een haast orkestgelijke sound creëren.

Het lekker lang opgerekte Making Time start vervreemdend om halverwege met samenzang nieuwe muzikale wegen, die zwanger van spanning in de lucht hangen, te ontdekken waarna het vervreemdende Nature That’s It That’s All de aanzet blijkt, ondanks de in het slotakkoorden ingezette drumpatronen, tot het fraaie, ingetogen slotstuk Closing.

House Music is wederom een Bell Orchestre album dat raakt, ontroert en intrigeert. Een album dat juist door zijn immer verrassende aanpak in geluiden, waarbij akoestische instrumenten verbonden worden met warmbloedige electronics, en de onvoorspelbaarheid en vrijheid een buitenissig fijne ervaring is. House Music is om je volledig in te verliezen, zo mooi.