×

Recensie

Pop

30 november 2019

Beck

Hyperspace

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Capitol

Hyperspace Beck Hansen Pop 3 Beck – Hyperspace Written in Music https://writteninmusic.com

Nadat Beck Hansen in de nadagen van de grunge onverwacht in 1994 een wereldhit met Loser scoort, geldt voor hem maar één motto. Hij doet er alles aan om niet in herhaling te vallen, en zeker niet op dit succes te teren. Daar slaagt hij de eerste jaren wonderbaarlijk sterk in. Steeds meer komen er funkende dansinvloeden bij, waardoor hij zich in deze periode met gemak naast Prince plaatst. Na het verschijnen van Odelay presenteert hij dit gevoel ook live in dampende shows, waarvan het optreden op Pinkpop in 1997 misschien nog wel het beste bewijs is.

Vervolgens duikt hij in de daarop volgende jaren steeds meer de singer-songwriter kant op. Een ontwikkeling welke nog het beste valt bij het drietal Mutations, Midnite Vultures en Sea Change te bemerken is. Na het meer dan prima Modern Guilt volgt een zes jarige stilte, waarbij hij niet altijd geslaagde met zijn eerbetoon Record Club albums uit de verf komt, en revancheert Beck in 2014 sterk met Morning Phase. Het daarop volgende Colors laat een gesettelde gezinsman horen. Ondanks de harde beats straalt de plaat vooral rust en evenwicht uit, met duidelijke discotijdperk links.

Nu deze alleskunner al 25 jaar succesvol aan de weg timmert, en binnenkort de jubileumleeftijd van vijftig jaar bereikt brengt hij zijn nieuwste plaat Hyperspace uit. Met een fel gekleurde albumhoes met een gedateerde auto uit het Back To The Future, Magnum, Miami Vice en Knight Rider tijdperk verwacht je een typische jaren tachtigplaat. Het Aziatische lettertype is hierbij net zo gepast. Met Pharell Williams achter de knoppen verwacht je dat Beck met een retro opgepimpt hitsucces wil scoren.

Die invloed van de producer overheerst absoluut niet. Het is in alle opzichten een echte Beck plaat, maar dan wel de meest veilige die hij tot nu toe gemaakt heeft. Bij Saw Lightning is het kenmerkende oehoe koortje terug waarmee de wereld jaren geleden via N.E.R.D. kennis meemaakt, ook de stekende bliepjes ontbreken niet. De verrassingen komen van de bluesy gitaarsamplers en het swingende mondharmonicaspel, waarmee het wel tot een van de hoogtepunten van Beck geregeld mag worden. Ook op Star drukt Williams overduidelijk zijn stempel.

En verder? Je krijgt de indruk dat Beck op een druilerige middag zich met de synthpop van Howard Jones van de wereld afgesloten heeft, en de meest melancholische tracks als uitvalsbasis neemt. Het is allemaal zo tam en gezapig, bijna inspiratieloos ingespeeld. Oké, zijn stem is behoorlijk in balans, en die klinkt eigenlijk zelfs bijzonder warm. Het zijn de subtiele toevoegingen die er nog enigszins spanning in leggen. Zo heeft Uneventful Days een romantische van Michael Jacksons Stranger In Moscow geleende Latin flow en opent Die Waiting met een vintage dreampop gitaartje. Die laatste track moet het vervolgens vooral vocaal van een Zooropa achtige aanpak hebben. Bono zal zich terecht achter zijn oren krabben.

Everlasting Nothing heeft het niveau van een pijnlijk kerstnummer, wat hoop ik zo dat deze niet rond de feestdagen aan je opgedrongen wordt. Beck blijft dus nog steeds vernieuwen, en hij levert met Hyperspace een verrassende plaat af. Dat deze niet als hoogtepunt tot zijn geweldige oeuvre behoort, is duidelijk. Ook Pharell Williams heeft nog steeds menselijke trekjes, zeker als hij steekjes laat vallen. Jammer dat Coldplay besluit om niet meer te touren; Beck kan de voorprogramma rol prima vervullen.



  1. Hyperlife
  2. Uneventful Days
  3. Saw Lightning
  4. Die Waiting
  5. Chemical
  6. See Through
  7. Hyperspace
  8. Stratosphere
  9. Dark Places
  10. Star
  11. Everlasting Nothing