De jonge veelbelovende singer-songwriter Becca Mancari verhuist van de wereldstad New York naar Tennessee om zich in Nashville te vestigen, dicht bij het mekka van de folky country muziek. Good Woman is een bijna christelijk overtuigend droomdebuut, waarmee ze zichzelf als de eerstvolgende talentvolle grote belofte in dit genre neerzet. Vanuit dat uitgangspunt gaat ze op zoek naar haar eigenlijke roots en bezieling, wat niet alleen met The Greatest Part een totaal andere plaat oplevert, ook haar onverwerkte privé trauma’s komen hierbij overduidelijk aan bod.

De herkomst van haar oorspronkelijke bestaan is een hobbelige stroeve weg, waarbij de pijn voelbaar is. Blijkbaar is dit het grote omslagpunt in haar leven. De levendige opgewekte klanken van haar debuut verstillen in de deprimerende treurnis van het vertwijfelende maar zo sterke persoonlijke The Greatest Part vervolg. Het sleutelnummer is First Time, waarin de afkeuring van haar vader centraal staat als ze hem mededeelt dat ze niet op mannen maar op vrouwen valt. In de gelovige Italiaanse katholieke gemeenschap waar ze in opgroeit staat dit gelijk aan verraad. Het op en top vrouwelijke I’m Sorry haakt hier later nog op in. Ze zoekt hierbij vergeving omdat ze niet aan het verwachtingspatroon wil en kan voldoen. Met de heerlijke hoge uithalen ademt ze een Kate Bush achtige mystiek uit.

Bij Hunter wordt er nog met de scherpe rockgitaren geflirt en neemt Becca Mancari de rol van strijdbare krachtvrouw op zich. Een gigantisch groot contrast met het zwaarmoedige First Time waar ze op dromerige melancholische wijze haar afwijzing bezingt. Het uptempo Like This laat Becca van haar meest toegankelijke discokant horen. De meerwaarde zit hem in de funky basislijnen en de heerlijke solerende gitaarriffs. Lonely Boy voegt repeterende elektrobeats met ondergaande zon prairie gitaarspel samen, waarbij heel eventjes die link met Good Woman aanwezig is. De onverwachte switch naar het ritmische swingende vervolg is eventjes wennen, maar valt eigenlijk verbazend lekker uit. Het is mooi hoe ze al mijmerend steeds meer naar die veelzeggende eersteling teruggrijpt.

Thematisch komt diezelfde eenzaamheid in het langzaam slepende Stay With Me, het zwaarmoedige instrumentale Knew einde en het dwarse Forgiveness luisterliedje terug waar de hunkering naar het veilige nostalgische verleden weer bovendrijft. Echter zonder die innerlijke familaire strijd en de onbeantwoorde vraag om acceptatie. Het is niet vreemd dat Tear Us Apart ook dat gevoel memoreert, wetende dat deze track al klaar was voordat Good Woman verscheen. Het vervreemdende tussenstuk en het rommelige einde laten horen waarom deze niet op die plaat terecht is gekomen. Schijnbaar lukt het toen al niet om het pakkend af te ronden, en is ze daar ondertussen ook niet meer in geslaagd.

The Greatest Part is een reisverslag door het leven waarin belangrijke passages een berustende plek opeisen. Bedoeld als verwerkingsplaat, maar in de praktijk blijkt dat Becca Mancari zich nog vooraan in het inleidende rouwproces bevindt. Een drastisch keerpunt ten opzichte van het debuut, hopelijk geeft het de zangeres wel genoeg bezinning en rust.