Toen Liam en Noel Gallagher voor de zoveelste keer weer gezeik met elkaar hadden en Oasis daardoor uiteindelijk definitief uit elkaar klapte, kon dat de gemiddelde muziekliefhebber in Nederland nu niet echt heel erg veel interesseren. Oasis was eigenlijk na What’s The Story Morning Glory (1996) toch al redelijk passé en gingen de laatste albums van de band dan ook aan de meeste mensen geruisloos voorbij.

En toch was met het verscheiden van Oasis een belangrijke band heengegaan en waren de albums Standing On The Shoulders Of Giants (2000), Heathen Chemistry (2002), Don’t Believe The Truth (2005) en Dig Out Your Soul (2008) bij vlagen best wel de moeite van het beluisteren waard en liet Noel Gallagher bij tijd en wijle nog horen dat hij een behoorlijk talent had om aanstekelijke popliedjes te componeren. Er zijn massa’s bands die minder presteren, zowel artistiek als commercieel. Daarom is het nog altijd jammer dat de Gallaghers door al die familieperikelen het Oasis-vehikel hebben geliquideerd. Maar de bandleden gingen door en kozen al dan niet partij: Liam’s Beady Eye was Oasis min Noel en Noel startte zijn High Flying Birds.

En de albums, die voortkwamen uit de resten van Oasis konden bij het verschijnen uiteraard zowel met elkaar als met Oasis vergeleken worden en kon een oordeel geveld worden wie nu de grote baas was en welke grote baas de grootste mond had. Beady Eye’s Different Gear, Same Speeding verscheen in elk geval enkele maanden voordat NG’s High Flying Birds het levenslicht zag. En een vergelijk van beide albums is nog steeds een redelijk zinloze bezigheid, want het zijn gewoon twee bands die voortkwamen uit een andere band en die ieder hun eigen interpretatie gaven van de muziek door wie ze beïnvloed waren. Natuurlijk waren die invloeden hetzelfde als toen de Gallaghers nog in één bandje zaten. Maar kon nu wel duidelijk worden hoe de verhoudingen lagen en wie nu de meest aanstekelijke c.q. onvergetelijke liedjes kon schrijven. Maar ook dat wisten we eigenlijk al. Ook hier dus niks nieuws onder de zon.

Oasis lijkt alweer uit een vorig leven, alhoewel een reünie er vast nog wel eens gaat komen, al is het maar om even wat keet te schoppen en ouwe koeien uit de sloot te halen om de liquiditeiten aan te vullen. Want per slot van rekening zijn de Gallaghers nog te jong om op de lauweren te rusten en de rest van hun leven te kunnen teren op de opbrengsten van een handvol legendarische singles. Dus is muziek maken feitelijk een noodzakelijkheid. Alleen al daarom is het verschijnen van BE zoals andere mensen iedere dag naar hun werk gaan. En een Oasis reünie niet ondenkbaar, Liam zinspeelde er onlangs zelfs op. De man zou met zijn wispelturigheid een goed politicus zijn.

Liam Gallagher heeft één ding nog niet verleerd: een ontzettend grote mond hebben en met een enorme attitude alles afzeiken wat hem niet bevalt. Of het nu om Daft Punk, One Direction of zijn kapsel gaat: Gallagher heeft overal wel een mening over en maakt dat dan ook vaak onomwonden duidelijk. Zelfreflectie komt niet voor in het woordenboek van dit mannetje uit Manchester. En is er BE. Voor wie het nog niet wist.

BE is het tweede album van zijn band Beady Eye en lijkt het erop of eronder: mocht het geen succes worden, dan gaat Liam dús wel rentenieren. Of stapt in ieder geval uit de muziek. Zegt hij. Eerst zien dan geloven is ook hier het devies. Of BE een succes wordt moet nog maar blijken. Tot nu toe zijn de meningen over in elk geval de artistieke kwaliteiten van het labum behoorlijk verdeeld.

Het eerste wat aan een vluchtige beluistering van BE opvalt is dat het album minder gejaagd, doordachter en minder vierkant is dan wat op het debuutalbum allemaal werd gepresenteerd. Dat begint al meteen al met de sterke opener Flick Of The Finger, dat een onverbiddelijke Manchester-sound heeft met de zeurderige en treiterige vocalen van Gallagher. Direct-to-disc geproduceerd door Amerikaan Dave Sitek, bekend van TV On The Radio, Yeah Yeah Yeah’s, Foals en Celebration. Dat levert overigens geen gepolijste yankensound op, maar is de rauwheid gebleven en is het een gruizige in your face productie geworden. Ook in de tweede track Soul Love knalt Liam’s stem zonder enig effect de ruimte in en is het eveneens een sterke track. Het door Andy Bell geschreven lawaaierige Face The Crowd komt stilistisch enigszins in de buurt van wat op het debuutalbum was te vinden. De Gem Archer song Second Bite Of The Apple was de eerste single die BE inluidde en groeit bij iedere beluistering. Dat geldt ook voor andere albumtracks zoals Don’t Brother Me, Shine A Light en The World’s Not Set In Stone.

Ook behorend bij die eerste kennismaking met BE overheerst zeker het gevoel van een teleurstelling: te akoestisch, te sloom, te weinig variatie, te zeikerig … kortom, een redelijk tegenvallende belevenis. Maar misschien waren de verwachtingen te anders gespannen, ook al willen we geen Oasis pt. 3 horen. De kritiek die ook hier weer werd gegeven dat het album te weinig vernieuwend zou zijn is natuurlijk je reinste kul, want als er wel muzikanten zijn die pertinent niet vernieuwend (willen) zijn dan zijn het wel Gallagher c.s. De 60’s klinken ook nu weer hard door in Beady Eye’s muziek en komt vernieuwing en innovatie niet voor in de manual die bij dit album en bij deze band hoort. Terecht hoeft de luisteraar dit dan ook niet te verwachten.

Na de CD een paar keer gehoord te hebben groeit BE echter wel. Het is geen klassieker, het is geen Oasis, het doet de hoop op een Oasis reünie wel of niet toenemen en ook zullen er geen stapels hits op dit album te vinden zijn. Maar toch is het geen onopvallend, vervelend en tegenvallend album. Integendeel, Beady Eye laat weliswaar horen dat deze Britpop behoorlijk conservatief is. Of dat erg is? Evenmin. Wie de moeite neemt om al die vooroordelen naast zich neer te leggen en objectief aan dit album begint, zal soms geconfronteerd worden met enige stroperigheid, maar over de hele linie is BE een meer dan aardige opvolger van Different Gear, Still Speeding. Geen meesterwerk, maar gewoon een ordinair potje authentieke Britpop zonder meer te willen zijn dan enkel dat. Fuck vernieuwing en fuck al die lui die het niks vinden zou Gallagher de tegenstanders van BE toesnauwen. En zo is het maar net.