×

Recensie

Alternative

04 maart 2022

Beach House

Once Twice Melody

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Bella Union

Once Twice Melody Beach House Alternative 4.5 Beach House – Once Twice Melody Written in Music https://writteninmusic.com

We worden op 10 november door Beach House al op het eerste viertal albumtracks (Chapter 1 / Pink Funeral) getrakteerd welke uiteindelijk in Once Twice Melody resulteren. Het ei is gelegd, maar voordat dit uitgebroed wordt doopt Beach House deze eerst nog in een breed vullend kleurenpallet onder. Melancholische avondetappesongs die glinsterend in het waterrijke betoverende Baltimore havengebied weerkaatsen. De skyline van het aan de Chesapeake Bay liggende Inner Harbor is een kleurrijke blokkendoos, die een overweldigende aantrekkingskracht uitoefent.

Nu het reizen vrijwel onmogelijk is halen Victoria Legrand en Alex Scally van Beach House de inspiratie noodgedwongen dichter bij huis. De zomerzon gaat geruisloos in stilte onder, de boulevard is verlaten, morgen weer een nieuwe dag in isolement. Gigantisch hoge verwachtingen die naar de volledige plaat verlangen. Op 8 december volgen weer vier vrijgegeven nummers (Chapter 2 / New Romance) van dit onaffe muzikale canvas, 19 januari verschijnen er zelfs vijf (Chapter 3 / Masquerade), waarna op 18 februari het laatste vijftal (Chapter 4 / Modern Love Stories) deze cyclus voltooid. Het is een volbrachte odyssee, een lastig opwekkende bevalling, welke uiteindelijk zoveel schoonheid ter wereld brengt. De opvolger van het ruim drie jaar geleden verschenen 7.

Glinsterende geluidsgolven houden door de pulserende beat koers. Melancholische onrustige nachtdromen verwelkomen de Once Twice Melody titelsong. Victoria Legrand zingt gejaagd alsof ze de verloren tijd wil inhalen. De kenmerkende warmte is zo broeierig als een smeltende wereld, de instrumentatie nerveus en eighties gedateerd. Het mechanische vocoder randje op de vocalen gaat het gevecht met de geëgaliseerde emoties aan. Een oneerlijke strijd waar de georkestreerde begeleiding partij voor het starre toekomstperspectief kiest. De dreampop wordt stilletjes door duistere jaren negentig triphop ingehaald. Natuurlijk heeft het de tijd nodig om deze indrukwekkende opener in je op te nemen, des te begrijpelijk is de keuze voor de splitsing van het totaalplaatje.

Met de droomvlucht van het tragische Superstar overtreft het duo zichzelf. De eenzaamheid van een uitgerangeerd popidool die zijn opgebouwde status aan het verliest. Afgezonderd aan de top kijkt hij als een schitterend hemellichaam op een verlaten wereld neer. Het nostalgische waardeoordeel laat de vergaanbaarheid tot een bijna onzichtbaar stipje aan de horizon afvlakken. Weggestopt in onze gedachtes, de opgedrongen stilstand van concertloze periodes. Een futuristische ruimtetrip welke voor eeuwig in het grote zwarte postpunk gat van vergeten popklassiekers verdwijnt.

Pink Funeral duikt daadwerkelijk die diepte in. Het vernietigende liefdesverhaal over prins Siegfried en Zwanenkoningin Odette. Sterfelijkheid en jeugdig verlangen naar sprookjesachtige onsterfelijkheid komen in deze vluchtige romance samen, die de maagdelijke schoonheid met pekzwarte dramatiek bedekt. Victoria Legrand werkt haar rol als kille vertelster letterlijk tot in de puntjes uit, terwijl op de achtergrond het muzikale strijkersfundament in breekbare kristalletjes uiteenspat. Hoe betrouwbaar kunnen vrienden zijn als de duistere schaduw van het bestaan verleidelijk wenkt en de violette krachtbron dooft. Al het herkenbare vervaagd om de eigen identiteit in een herprogrammeringsfase zichzelf opnieuw te laten reformeren. Through Me, de zweverige ontdekkingsreis die nogmaals benadrukt hoe onbereikbaar hoog Beach House deze keer de lat legt.

Staat op de eerste gedeelte de angst voor het loslaten en het vasthouden aan jeugdherinneringen nog centraal, het vluchtige ritmische Runaway bevrijdt het tweetal van dat beklemmende gevoel van dreigende stilstand. Met bevreemde futuristische stemwisselingen bevindt Victoria Legrand zich alreeds in een universele hemelse dimensie, waaronder Alex Scally gecontroleerd die binding met de aardse goedgelovigheid vastklampt. De luidruchtige beats remmen de transformatie van de zangeres af, maar creëren wel een breed speels spanningsveld. Geluiden slaan op de zacht fluwelen muzikale bekleding dood. Beschermd vertrouwd geïsoleerd, maar ook verstikkend beperkt geïsoleerd. Het contrast tussen zelfverzekerde wijze vocalen en kinderlijke nieuwsgierigheid.

Bij het kerstmis achtig georkestreerde ESP gaat de cruise control aan. Evenwichtig en stabiel. Risicoloos veilig? Ja, misschien ook wel. Het ultieme genotsgevoel van een wereld die voorbij draaft terwijl een mijmerende Alex Scally in pauzestand van een afstand observeert, genietende van die atmosferische vrijheid van plezierige leegte. De tijd om te resetten wordt nog eventjes uitgesteld. Het hoopvolle New Romance dwarrelt in vreugde neer. Beach House als hemeldragers, het krachtige jaren tachtig fundament in het flonkerende sterrenstelsel aan verstillende postpunk nostalgie meeslepende, badende in de kenmerkende Beach House dreampop. Winstmarges worden er pas in Over and Over geboekt. De gerepresenteerde kunst van het herhalen. De dag als een fel brandende ontvlammende cirkel neergezet, die zich telkens weer door deze energiebronnen tot in de eeuwigheid blijft voeden.

Het derde hoofdstuk is de zwartste pagina van het vierdelige Once Twice Melody verhaal. Het vertrouwde ontzielde lichaam eist zijn songs op, en verzwaart de dreampop met in nachtmerrie gedoopte passages. Het door sfeervol akoestisch gitaar ingeleide Sunset opent met roestige kerkhofsleutels zijn hemelse poorten. Zwartgallige berusting in een indrukwekkende realiteitsbeleving. Uiteindelijk hoopt toch iedereen om onder begeleidend goddelijke engelenzang het eeuwige paradijs binnen te treden. De treurende dood wringt gevaarlijk dichtbij en eist een vertrouwd plekje op. Ook deze vijandige vriend hoort bij het leven. Passende bij de Bella Union ideologie van oprichter Simon Raymonde, Beach House als het sprookjesachtige schaduwelfje van de dreampop waarmee Cocteau Twins ooit naam maakt.

De wervelwind aan echoënde wanhoop zuigt Only You Know in een verdovende kolkende roes mee, waarin opgewekte ritmes de strijd met de verzachtende toegevendheid van Victoria Legrand aangaan. Nostalgie als opium, conservatief verlangen als de verslavende drug. De veiligheid van een kinderlijke wereld overspoeld door hedendaagse vastklampende rampen. Opgelucht bevrijdend escapisme in pijn eliminerende narcotica. Another Go Around versterkt deze hunkering, nogmaals het afscheid uitstellen. Een zwaarmoedige blik op de toekomst en het beangstigende vermogen om hier individueel een einde aan te maken. Alex Scally schakelt zijn voort wiegende geweten aan de hypnotiserende stemkunsten van Victoria Legrand, en verstevigt hiermee de vocale eenheid.

Het rouwende Masquerade beeld wordt door het zwarte sober camouflerend zondagskleed, de verlichte kandelaars en de in mineur afgestemde zang van een verbitterend afwezig klinkende Victoria Legrand gevormd. Dolende als een onzichtbare geestverschijning bewandeld de ijskoningin deze ritmische doodsklokkenregen, ontaardend in een krachtig warm schouwspel met een hoog eighties synthpop gehalte. Mijn persoonlijke hoogtepunt van deze toch al niet misselijke plaat. Het gewichtloze zwevende Illusion of Forever heeft een zwaardere ondertoon. Het boetekleed van een in ongeloof twijfelende vermoeid klinkende Victoria Legrand die de grimmige woorden eruit perst, en zich geestelijk voorbereidt om Once Twice Melody tot een goed eindpunt te brengen.

Finale; luchtig en bevredigend. We stappen nog een keer voor de laatste maal onze jeugdherinneringen binnen. Geschoond van gefilterd kwaad, onbevangen door pril idealisme, de puurheid in zijn meest primitieve vorm. Een hoog happy ending gehalte met dat theatrale romantisch musical feel good gevoel, het besef dat je niet zonder elkaar kan. The Bells lijmt de scheuren, al blijven de breuken voor het blote oog zichtbaar. De gemiste gitaren glijden op windstilte binnen en nestelen zich geruisloos aan de weemoedige melodielijnen. Het mechanische Hosanna in Excelsis zijnde Hurts to Love kerkorgelstuk is voor mij een tikkeltje te dik aangezet, al betoveren de gedateerde drumcomputers en versleten synthesizers wel aarzelend een glimlach op mijn gezicht. Een orkestband manoeuvreert in het donker voorbij, en kijkt verschrikt om, waar heb ik dat geluid eerder gehoord?

Het zoveelste Many Night slaapliedje geeft er een twinkelend Twin Peaks tintje aan, een filmische lullaby met een gedateerde jaren vijftig twist. Dromerig kinderlijk, beschermend en degelijk. Gelukkig sluiten ze met het in verwarring achterlatende Modern Love Stories af, waarin de statige elektronica heerlijk tegenstrijdig tegen de orkestrale new wave aanklotst. Een puntige eigenzinnige schots en scheef song die als een onwetende Titanic zichzelf tegen de bedrieglijke frisse gitaarrijke progrock oppervlaktetoppen te pletter werpt. Once Twice Melody overtreft de verwachtingen, al haalt het laatste vijftal net niet het niveau van de krachtige eerdere vrijgegeven episodes.

NB. Once Twice Melody is nu al streaming te beluisteren. Vanaf 4 april liggen zowel de cd als het vinyl in de winkels.



  1. Once Twice Melody
  2. Superstar
  3. Pink Funeral
  4. Through Me
  5. Runaway
  6. ESP
  7. New Romance
  8. Over and Over
  9. Sunset
  10. Only You Know
  11. Another Go Around
  12. Masquerade
  13. Illusion of Forever
  14. Finale
  15. The Bells
  16. Hurts to Love
  17. Many Nights
  18. Modern Love Stories