Ondanks dat Beach Fossils nergens de respectvolle grens overtreedt, blijft aan This Year wel het overduidelijke jatwerk van de Peter Hook (New Order/Joy Division) baslijnen kleven. Hoe klinkt de track als deze door jazzy pianoklanken en een sfeervolle staande bas vervangen worden. Nou, waarschijnlijk een heel eind als de vernieuwde The Other Side of Life: Piano Ballads kennismaking, al moet je die albumtitel een stuk breder zien. De toegevoegde saxofoon benadrukt misschien nog wel meer die zon ondergaande avondwandeling sfeer. Op het vijf jaar eerder verschenen Somersault is in een track als Rise wel al de saxofoon aanwezig, maar vreemd genoeg ontbreekt dat nummer op The Other Side of Life. De mogelijkheid bestaat dat dit scharnierpunt de reden van de Tommy Gardner loskoppeling is die vervolgens een andere weg inslaat.

Eeuwige vriendschap staat gelijk aan die onbezorgde kindertijd, en het is dan ook vooral voormalige drummer en teven multi-instrumentalist Tommy Gardner die hier de hoofdrol opeist. Door het opnieuw opgebouwde contact is Beach Fossils oprichter Dustin Payseur zich bewust van het talent wat ze vier jaar geleden laten lopen, om zijn zoektocht naar de ultieme kern van bezinning in Shanghai als boeddhistische monnik te voltooien. Buiten zijn opgebouwde levenservaringen voegt hij met de nodige saxofoonpartijen en geschoold pianospel, serene kalmte aan het inspirerende geluid toe. De nieuwe insteek van de nummers tast de oorspronkelijke postpunk dreampop benadering niet aan. Integendeel, bij deze gerestaureerde aanpak is voornamelijk die berustende meerstemmigheid intact gebleven. Zonder de marcherende Sleep Apnea roffel ritme ontstaat er een net zo rusteloos zuigend geheel, alleen waakt de bemoederde controlerende saxofoon hier over de korte slaapstiltes.

De uit Brooklyn afkomstige indierockers maken een Coney Island Beach uitstapje, waarmee ze die nostalgische verlaten pretpark sfeer een nieuw leven inblazen. Jeugdherinneringen die de jaarlijkse onbezorgde vakantiereis met hun ouders oproepen. Dolgelukkig als een kind daar alle attracties uitproberen totdat de aanbrekende koelte van de overheersende schaduwen een einde aan de dag maken. The Other Side of Life: Piano Ballads is dus overduidelijk een Tommy Gardner/Dustin Payseur project, de overige bandleden zijn hierbij op een zijspoor gezet. Het belang van die eerder aangegeven jeugdigheid wordt door de volwassen voltooiing van de nummers overstemd, die daardoor zekerder klinken maar wel die sprankeling van de kenmerkende subtiele indie gitaarpartijen missen.

Ik ervaar vooral het gelukzalige gebrek van die opzwepende jaren tachtig postpunk benaderingswijze. Het blijft een gevalletje wikken en wegen. De wat timide Dustin Payseur zang stuwt daar nog heerlijk voort, maar past misschien uiteindelijk zelfs beter bij de The Other Side of Life pianosessies. Op den duur gaat de jazzclub oppervlakkigheid vervelen en ben je geneigd om naar het oudere werk terug te grijpen. Viva zomerse frisheid, exit winterse wolligheid.