Wordt het uit Hull afkomstige bdrmm rond de release van hun Bedroom eersteling nog als een nieuwe lichting shoegazer band weggezet, op hun I Don’t Know opvolger overstijgen ze dit opgelegde criterium. Alleen Pulling Stitches beantwoordt hooguit aan dat vraag en aanbod spel. Het is nu slechts een element van hun veelzijdige sound waarmee ze bewust die verbreding opzoeken. Hoe zou Underworld klinken als ze dichter bij hun Freur new wave geluid gebleven waren, nou waarschijnlijk ligt het in het verlengde van de Alps slaapkamertrance. Een futuristisch ritmisch feestje welke zich in de schaduw van de postpunk afspeelt, en waarop zeker gedanst mag worden. Ryan Smith is een bezielde hedendaagse soulzanger, die dat overwinnaarsgevoel van het onbereikbare van de Zwitserse Alpen hoogtes in de essentie van een song terugbrengt. Waarom klein beginnen als je ook groot kan uitpakken?

Het statige gotische Be Carefull zet die evolutie voort. Het is letterlijk de transformatie die achter gesloten studiodeuren plaatsvindt en welke ze zo lang mogelijk voor de buitenwereld verborgen houden. Het overstijgt het shoegazer gebeuren en duikt nog dieper de muzikale geschiedenisboeken in. Ze fileren de dreampop verstilling totdat er een triphop basis overblijft. De drijvende kracht hierachter is een zeer sterk opererende drummer Conor Murray, die met zijn kernachtige beats de uitwaaiende gitaargolven vrij spel geven. Het is de dankbare taak van bassist Jordan Smith om hem hierin te volgen, de donkere darkwave synths maken het verder af.

Be Carefull staat tevens bij de claustrofobische pandemie benauwdheid en de mogelijkheid om anoniem deze angsten weg te drinken stil. We Fall Apart benadrukt slechts die vervreemding van jezelf kwijt raken. De It’s Just a Bit of Blood rust wordt door de fors uitpakkende gitaarakkoorden van Joe Vickers overstemd. Een geweldige anticlimax met een overheersend heroïsche sensibiliteit voor terugvallende verslavingsdrang. Gevoelloos verdovend met een onverwachte explosieve adrenaline kick. Vanuit een zalvende klassieke pianobasis bouwt het hypnotiserende instrumentale Advertisement One zich tot een mindfulness ontspanningsoefening op. Hoe dicht kan je die standvastige kern weer benaderen door eerst alle zweverige facetten van het zelfbewustzijn te doorstaan.

Hidden Cinema verwoordt enkel de paniek voor de herziende normalisatie. De omgang met de gebreken die zich juist nu openbaren. De twijfel van de tegenstrijdigheden, het opgeven van kansen die voorheen nog binnen handbereik lagen. Ryan Smith trekt het martelaarsboetekleed aan en legt de schuld vooral bij zichzelf. De zorgvuldigheid waarmee ze het epische A Final Movement afronden, bevestigt nogmaals dat er aan hun ambities geen einde komt. Vanuit de treurnisdepressies onderzoeken ze de mogelijkheden om het licht te verwelkomen. De afronding van een tijdperk, de doorstart in het vooruitzicht. Houdt bdrmm zich in de toekomst staande? I Don’t Know.