Het leven van een man alleen is niet altijd even gemakkelijk. Zeker als je dan ook nog eens verslavingsgevoelig bent, is het zeer pijnlijk als je verloofde je na een relatie van negen jaar verlaat. Brian ‘BC Camplight’ Christinzio schrijft zijn verdriet van zich af, maar valt helaas ook in zijn oude gewoontes terug. The Last Rotation of Earth is zeker geen excuusalbum, maar wel een bittere gemeende verslaglegging van de zwarte dagen uit het leven van BC Camplight. Een eerlijke pure plaat, met veel ontroerende gedeelde momenten.

Het The Last Rotation of Earth titelstuk spiegelt met het verleden, het heden en waarschijnlijk zelfs ook nog de toekomst. De singer-songwriter verdrinkt zijn verdriet, en bestrijdt de depressies die daaruit voortkomen door opnieuw de drank op te zoeken. Een neergaande spiraal, welke hem troost, genot en inspiratie biedt. De wereld komt verdoofd tot stilstand, nadat deze hem hij eerst in duizelingwekkende vaart laat rondtollen. Beladen treurpiano toetsen ontfermen zich over het verval en geven de woorden meer betekenis. Verknipte fragmentarische uitbarstingen houden zich amper staande, waarnaar de stuurloze gitaar er als een roekeloze kamikazepiloot doorheen dendert. Het wankelend soulkoor deelt het geestelijk lijden, de tranen en de zwartheid van de ziel.

Glas rinkelt in het confronterende The Movie, we proosten op de real life soapopera, en als beloning trekken we nog een andere fles aan alcoholistische versnaperingen open. BC Camplight viert de verjaardag van de tragiek, de genodigden zijn de spoken die hem in de nacht wakker houden, de verlokkende geesten die als binnendringende gasten de voorraad plunderen, en zijn eigen zelf reflecterende weerkaatsing als zwijgende muurschaduw. Een manische fanfare in jubelstemming walst door de puinhoop heen, de rusteloze kakofonie tot bedaren dwingend. In het sobere zware smoothy It Never Rains in Manchester verhaal heeft de trage mineurpiano melancholiek de boventoon. Stroperige hartslagenritmes krijgen in het zalvend geweten van de kopstem een weerwoord, waarna de duivel op de rechterschouder het geheel de afrond in manoeuvreert.

De synthesizers in de Kicking Up a Fuss postpunk ontstijgen het zwaarmoedige negativisme, en zijn letterlijk een schop onder de kont om zich te rentabiliseren. Ironie als medicijn, al heeft een overdosering aan zelfverheerlijking uiteraard ook een verslavende werking. Humor is een immens schild waarachter je geen verantwoording aflegt. Droef strijkers egaliseren She’s Gone Cold, filmische blazers versterken de atmosferische kilte van lege kamers, een leeg hart en de leegte van het bestaan. De wederopstanding wordt door de marcherende aftellende percussie opgewekt. Een hoopvolle bombastische wedergeboorte, je vergeet bijna hoe prachtig warm BC Camplight zijn stemgeluid deelt.

Het nachtelijke jazzy Fear: Life in a Dozen Years bewandeld de verlate straten van de ziel, de weggestopte hoekjes met de vastgelopen gedachtenkronkels, en de afgestorven schemerwereld van de hersencellen. Going Out on a Low Note opent een nieuw persoonlijk musical hoofdstuk en heeft een open cliffhanger einde. I’m Ugly, de Creep of Smells Like Teen Spirit van de plaat, maar dan zonder de gefrustreerde woede-uitbarstingen, maar wel met die onvoorspelbare gekte. Beavis and Butt-Head losers verenig je, en neem de wereld over. Het griezelige The Mourning maakt je voor de dagelijkse herstart klaar, wanneer het The Last Rotation of Earth titelstuk verhaal weer van voorafgaan begint.

Door de innerlijke verscheurdheid is The Last Rotation of Earth een leuke schizofrene plaat, waarbij elke gemoedsstemming een andere zienswijze oplevert, en een veelvoud aan muzikale stromingen verwelkomt. Ondanks zijn labiele toestand heeft BC Camplight controle over de uitvoering van de albumtracks, en levert hij met The Last Rotation of Earth weer prima overtuigend werk af.