Wat een heerlijke verrassing is How To Die In The North van BC Camplight. Het is één grote heen en weer stuiterende muzikale trip vol briljante muzikale ideeën.

Onder de naam BC Camplight, het alias van de uit oorspronkelijk uit New Jersey afkomstige songschrijver Brian Christinzio, kwamen reeds eerder twee albums uit. Het was in de periode dat Christinzio in Philadelphia woonde. Ze kregen een goede pers maar vielen het publiek nauwelijks op. Teleurgesteld zag hij mede Philly’s The War On Drugs, waar hij af en toe meespeelde, en Sharon van Etten, aans wiens album Epic hij gastbijdragen leverde, wel succes hebben en besloot het over een heel andere boeg te gooien en te verhuizen naar het Britse Manchester. In de lokale The Castle Hotel vond hij de muzikanten waarmee hij BC Camplight nieuw leven inblies. Het horen van John Grant op de jukebox aldaar, en de (h)erkenning van zijn eigen situatie, besloot hem contact op te nemen met het in Londen gevestigde Bella Union.

Wie de oudere albums kent zal zeer verbaasd zijn over How To Die In The North. Waar de eerste twee albums, net als zijn leven destijds, flink donker waren, zowel in de melancholieke melodieën als de teksten, is dit derde BC Camplight een waar muzikaal feest te noemen. Zowel in melodieën als arrangementen en instrumenten is het album één grote muzikale trip die van de meest zonnige sixties pop naar psychedelica en rock duikt en verder doortrekt met speedy surf pop, blue eyed soul en een heerlijk vet uitgebouwde ballade-aan-de-piano. Zijn heerlijke falset geeft de songs een fascinerende extra mystiek.

Wat How To Die In The North vooral zo aantrekkelijk maakt is de super aanstekelijke en overrompelende manier waarop Christinzio en zijn band de muziek uit de speakers laten knallen. Echt uit elk songidee wordt het optimale rendement gehaald. Met alle eerder genoemde muzikale ingrediënten is een onweerstaanbaar album tot stand gekomen dat van de fantastische albumopener You Should’ve Gone To School, het superslicke maar o zo lekkere Just Because I Love You, het heerlijk uitrockende Grim Cinema tot aan de albumafsluiter, het geniaal opgebouwde Why Doesn’t Anybody Fall In Love Anymore, helemaal klopt.