Een gitarist die de bocht doorvliegt en een drummer die bijna ontploft. Dat, plus zang die uit een megafoon lijkt te komen, is Bass Drum Of Death. Een duo uit Mississippi met een debuutplaat die lekker klinkt, maar waar toch wat haken en ogen aan zitten.

Bij het eerste nummer Nerve Jamming is het al meteen duidelijk: deze twee heren hebben heel goed naar The White Stripes geluisterd. Rommelig, hard en rauw. Dat is een pluspunt, maar de gelijkenis met de onlangs opgeheven band is groot. Nerve Jamming heeft dezelfde opbouw en ook haast dezelfde melodie als I Fell In Love With A Girl. Nu is The White Stripes niet de enige band waar Bass Drum Of Death naar geluisterd heeft. Ook The Hives is duidelijk terug te horen. De energie en de snelheid: alles wijst er op dat dit duo tevens de Zweedse rockband goed heeft bestudeerd.

Zanger John Barrett schreef en nam alle nummers op in de kelder van zijn appartement, wat resulteerde in garage-rock nummers met onderwerpen waar rockers het graag over hebben: sex en drugs. Is Bass Drum Of Death dan helemaal niet origineel? Eigenlijk niet. Maar de vraag is of dat een probleem is. Wederom: eigenlijk niet. De debuutplaat GB City klinkt brutaal, energiek en verveelt geen moment.

Bass Drum Of Death doet iets wat duidelijk al eens gedaan is. GB City is ruw, schor en in een enkel nummer wat vals. Maar deze band kan het gapende gat dat Jack en Meg White hebben achtergelaten met gemak vol schreeuwen.