Na een stilte van zo’n 20 jaar kwam Barrence Whitfield & The Savages in 2011 terug met het album Savage Kings. Toch zou je kunnen stellen dat ze met Dig Thy Savage Soul pas écht terug zijn: wat een poweralbum! Niet dat de band ooit bekendstond om een softe sound hoor. Altijd al hadden Whitfield en zijn makkers (die niet voor niets ‘de wilden’ heten) de reputatie van een band die enorm knalde, ook live. De manier van zingen van de frontman was daar ook debet aan, hij is een echt ‘soul screamer’ in de geest van bijvoorbeeld Little Richard en Wilson Pickett. Inmiddels is hij 58 jaar, maar aan kracht heeft hij nog niets ingeboet. Sterker, hij lijkt meer energie dan ooit te hebben.

De muziek is een prachtige retro-mix van R&B, soms grenzend aan punkrock, met een dikke laag soul erover. Een belangrijke rol is dan ook weggelegd voor de saxofoon (Tom Quatrulli). Erg soulvol is die op nummers als My Baby Didn’t Come Home, Bread (dat ook een fantastische achtergrondzang van zangeressen kent) en I’m Sad About It. Op dat laatste nummer bewijst Whitfield ook met veel verve dat hij nog altijd een ‘soul screamer’ is: wat een ongelooflijke strot heeft die vent!

En dan is er nóg een instrument dat genoemd moet worden: de gitaar, bespeeld door een intens groovende en shuffelende Peter Greenberg, Savage van het eerste uur. Duidelijk wordt dat hij goed heeft geluisterd naar vroege rock and rollers zoals Eddie Cochran, Carl Perkins, Duane Eddy en zelfs Link Wray. Die sound vult hij prachtig aan met snoeiharde (punk)rock. Test jezelf maar eens: zet het volume maar eens vol open en luister naar de albumopener The Corner Man hieronder. Niet het meest soulvolle nummer van de schijf maar geen zorgen, daarvan zijn er dus ook genoeg te vinden op Dig Thy Soul.

Het plezier spat van de nummers. Niet alleen muzikaal, ook tekstuele speelsheid kan de in Florida geboren en in Boston getogen Whitfield niet ontzegd worden. Leuk voorbeeld is Sugar:
“If you wanna hit me, that’s okay
‘Cause you know you hit upon me just yesterday
If you wanna kiss me, that’s just fine
‘Cause I won’t know who you are after one more glass of wine”

In het begeleidend schrijven omschrijft het label Bloodshot de muziek als ‘atomic-powered sock-it-to-me R&B and Rock & Roll hoodoo’. Een prachtige en zeer rake omschrijving. Wat een héérlijk moddervet album is dit. Na een paar keer luisteren stond de ‘sterrenteller’ op 3,5. Dat is inmiddels 4 geworden. Best jammer om deze recensie nu al online te zetten, zeker weten dat het er volgende week 4,5 zouden zijn.

Binnenkort kun je ook live van de band genieten:
29-09-2013: dB’s Studio, Utrecht
30-09-2013: Merleyn, Nijmegen