Wel een vreemde titel als je bedenkt dat de bluesband uit Haarlem al enkele decennia actief is. Het verhaal begint in de zeventig na het ontbinden van de Oscar Benton Bluesband in ‘74 zetten bassist JanWillem  Sligting  samen met pianist Han van Dam en de door de LaPorte broertjes Guus en Johnny gevormde gitaartandem Barrelhouse op. Vrij snel wordt drummer Art Bausch vervangen door Bob Dros. De komst van Tineke Schoemaker een zangeres uit Alkmaar opent nieuwe perspectieven. Na tien jaar stapt Tineke uit de band en in ‘93 is er een eerste reünie met de oorspronkelijke bandleden.

Op festival- en clubpodia  toont Barrelhouse zich een voortreffelijke musicerende; hechte unit, na ruim 2000 concerten zit er nauwelijks sleet op de vitaliteit en er schuilt nog meer dan voldoende zeggingskracht in de expressieve zang van Tineke.  Almost There werd volledig live ingeblikt in de studio en is een staalkaart van die dynamische podiumverrichtingen. Daar hoort uiteraard de gebruikelijke  interpretatie bij van werk van zwarte bluespioniers. Zo passeren achtereenvolgens het door de piano  en slide gitaar gedragen I Wanna Go Home van Muddy Waters, een knap opgebouwd Don’t Hold Your Breath van Ike Turner.

Goodbye, waarin de zang van Tineke enkel door piano ondersteund wirdt, illustreert de klasse van de zangeres. Born To Die is afkomstig van Blind Willie McTell  en wordt met een aangepaste swingende, rockende uitvoering bedacht. Rocken doet ook het instrumentale Hokey Pokey, het dubbelloops snarenwerk van de LaPorte broertjes komt dicht in de buurt van de verrichtingen van de southern rockband The Allman Brothers.

Nog meer indruk maken de nummers van Tineke met op persoonlijke levenservaringen gebaseerde verhalen. De openingssong Hard Feelings  wordt op een aanstekelijke boogiebeat gepresenteerd met snijdend gitaarwerk. I Wish I Could pray beschrijft de nasleep bij het plots wegvallen van een dierbare vriend. De titelsong is een prachtig slepende bluessong met weerom doorvoeld gitaarwerk dat ook opduikt in het emotioneel geladen Lonely Together, waarin de zangeres de naweeën van haar scheiding bezingt. Als afsluiter volgt nog een van Nick Lowe geleende tedere accordeonballade.

Almost There is een langspeler die moeiteloos aansluit bij het betere werk en in het geval van Barrelhouse wil dat wel wat zeggen. Sinds mensenheugenis zijn we overtuigde adepten van Barrelhouse. Almost There overstijgt moeiteloos de grenzen van de Nederblues en is een overtuigend visitekaartje voor de komende clubtournee.

TOUR