Purple is de nieuwe kleur in het palet van Baroness. Bijna 4 jaar heeft het geduurd sinds voorganger Yellow & Green het licht zag. De band heeft een zware periode achter de rug. Een zwaar busongeluk dat John Baizley bijna een been kostte en een reden was voor de oude ritmesectie om te stoppen. Maar de band is terug met nieuwe bassist Nick Jost en drummer Sebastian Thomson. Purple klokt krap 40 minuten en daar krijgen we 10 prachtige songs binnen te horen. Geproduceerd door Dave Fridmann die vooral bekend is door zijn werk met The Flaming Lips, Sleather Kinney. MGMT en Tama Impala.

Purple is een stuk compacter dan het progmetal meesterwerk Yellow & Green. Qua songstructuur is het een logisch vervolg. Echter, Baroness klinkt enerzijds toegankelijker dan ooit, mede door de frisse sound van Fridmann, terwijl het aantal nummers waarin de band weer leunt op metal is toegenomen. Nummers als Desperation Burns, The Iron Bell en Morningstar draaien allemaal om killerriffs die vergezeld gaan van schitterende, pakkende en dynamische zanglijnen van Baizley

Fridmann’s invloed is hoorbaar in het rustige en door jazz beïnvloede Fugue of bijvoorbeeld in het intro van Chlorine & Wine. De jaren 70 invloeden folk die de voorganger zo typeerden, zijn verdwenen en de rustige stukken hebben nu wat speelse en spacy invloeden gekregen.

Het is knap van Baroness dat ze met de druk om zijn kunnen gaan na de jubelende reacties op Yellow & Green en dat ze ondanks de grote tegenslagen, zo sterk uit de hoek komen met Purple. Er staan met Shock Me en Chlorine & Wine zelfs de beste songs op die ze ooit geschreven hebben.