In 1997 verhuisde deze blueszangeres vanuit Pittsburgh naar Memphis waar ze nog altijd verblijft.

‘The Queen Of Beale Street’ blijkt geen holle slogan, Bara Blue doet haar flatterende bijnaam alle eer aan met een nieuwe langspeler die tot stand kwam in de legendarische Royal Studios, destijds de uitvalbasis van de betreurde producer Willie Mitchell de drijvende kracht achter het Hi-soullabel.

Tegenwoordig deelt zoon Lawrence de lakens uit in de plaatselijke studio, bevolkt met studioratten zoals gitarist Michael Tols  en Hi-pionier Rev Charles Hodges die met Lester Snell (Stax) een wonderlijk tweespan op de toetsen vormt. De ritmestructuren zijn van Steve Potts en Leroy Hodgeseveneens van de vaste studioband. Met zulke gereputeerde muzikanten is de verleiding groot om het beproefde Memphissoul repertoire aan te snijden. Dat doet Barbara gretig met Love Is After Me van Porter, Hayes en Cropper signatuur en het onovertroffen I’m Gonna Tear Your Playhouse Down, meesterlijke wat onderkoelde soulstuff telkens voortreffelijk bijgekleurd door The Royal Horns, de super strakke blazerssectie van het huis. In Memphis Stomp vertelt Barbara het verhaal van Mitchells beroemde stek in Memphis . Het hitsige Rolling Up On Me componeerde Barbara Blue samen met Lester Snell en Ronnie Earl zorgt voor genuanceerde snarenbijdragen.

Uiteraard vinden we ook sterk bluesgetint werk terug waarbij David Smith Hodges aflost op basgitaar en sporadisch horen we de harmonica van Bobby Rush zoals in de dynamische opener Hands Off van Jackie McShan. No Time To Cry, opnieuw met Earl en de aanstekelijke titelsong vervolledigen het bluesluik. Dat Barbara Blue niet echt een begeleidingsband nodig heeft om de blues te preken wordt duidelijk in het samen met Earl tot stand gekomen 800 Miles, geïnspireerd snarengefluister van de maestro en de rauwe doorleefde stem van de ‘Queen of Beale Street’ volstaan ruimschoots. Tot nader order blijft de regerende Queen op haar troon in Memphis.