De succesjaren van The Judds, de pas overleden Kris Kristofferson en Townes van Zandt liggen al een tijd achter ons. Langzaamaan dringt de country impact vanuit de Verenigde Staten ook in Europa door. Americana wordt al langer gedragen, maar sinds hedendaagse wereldsterren als Lana Del Rey, Beyoncé en zelfs Snoop Dog zich aan dit country genre wagen, wordt het veel breder gedeeld. Ook een Taylor Swift heeft haar roots in de country en die liefde hoor je ook in haar latere werk terug. Een positieve herwaardering van die sound dus, waardoor het genre ook jongeren aanspreekt. In Nederland kennen we natuurlijk het succes van Ilse DeLange, Waylon, hun samenwerking in The Common Linnets en haar steeds bekendere Tuckerville festival. Binnen het veelzijdige Written In Music team pakt Cis van Looy de belangrijkste releases op.

De weg dat de country ook in Frankrijk aanslaat ligt binnen bereik, zeker met artiesten als Baptiste W. Hamon. Daar staat de ontwikkeling van de country nog in de kinderschoenen. Binnen de tradities van chansons hoort ook zeker Baptiste W. Hamon thuis, die daar zijn liefde voor de country aan toevoegt. Na zijn optreden bij het showcase festival Eurosonic gaat het balletje in Nederland aan het rollen en volgen er optredens bij De 2 Meter Sessies, Vrije Geluiden, Into The Great Wide Open, TakeRoot en Ramblin’ Roots. Juist door die Franse achtergrond legt hij meer dan genoeg eigenheid in de tracks, en presenteert hij met zijn 4e plaat Country een album dat volledig in zijn moederstaal gezongen wordt.

Het valt mij op dat de Franse zanger op Country zijn grenzen verlegt en er zelfs een stuk sixties psychedelica aan toevoegt. Sterker nog, de invloed van The Beatles is hoorbaar, er zit nog meer Europa in de liedjes verwerkt. Zo stopt hij er veel eigenheid in en geeft hij een nieuw stukje van zijn inspiratie vrij. Het concert in het Muziekgebouw te Eindhoven op 22 december is slechts een voorproefje van de geplande tour volgend jaar door ons land. Er volgen nog genoeg data om hem live te mogen ervaren.

Fièvre Honky Tonk vertelt op begrijpbare wijze hoe Baptiste W. Hamon door de countrykoorts gegrepen wordt. Het is een eenvoudig gehouden traditioneel pedal steel nummer, waarvoor hij de basis uit zijn optredens in Austin haalt. Het is de opzet om een stukje van die countrybar beleving te ervaren, en daarin is hij absoluut geslaagd. Hij predikt die liefde tevens in het meer gelaagde Oh Que J’aime la Musique Country. Sommige passages doen hierbij denken aan Norwegian Wood van The Beatles. Dat het orgeltje niet helemaal zuiver afgesteld staat, stoort een beetje, maar is hem vergeven. Het is een zwijmelende ode aan grootheden als Waylon Jennings, Willie Nelson, Loretta Lynn en Dolly Parton, die hier gepassioneerd toegezongen worden. Stewball is een herkenbare folk traditional. John Lennon gebruikt de melodielijnen voor de Happy Xmas (War Is Over) kerstklassieker. Baptiste blijft dichter bij het origineel en zijn versie ligt meer in de lijn van de Peter, Paul en Mary folk herbewerking.

Baptiste W. Hamon eert meerdere helden. Het toegankelijke Je Ne Deviendrai Jamais une Super Star is een cover van Eddie Mitchells (Claude Moine). Een Franse zanger die tevens als filmster naamsbekendheid opbouwt. Georges Moustaki is een voorvechter waar de multiculturele verbintenis hoog in het vaandel staat. Baptiste W. Hamon durft zich niet met dit persoonlijke idool te meten, maar draagt op gepaste wijze het sentimentele Je Ne Suis Pas Georges Moustaki hammondorgel nummer aan hem op. Het gejodelde eindstuk geeft aan dat je het allemaal niet te serieus moet opvatten, die komische tint is dan ook typisch Baptiste W. Hamon.

J’connais des Gens komt mede door de samenwerking met Stew Crookes tot stand. De Canadese pedal steel gitarist heeft een verleden in de alternatieve uit Toronto afkomstige countryband One Hundred Dollars opgebouwd. Het is bijzonder dat ook Vincent Pedretti van de partij is. Deze drummer speelt in het duidelijk door The Cure beïnvloedde new wave gezelschap Aline en geeft op Country zijn veelzijdigheid bloot. In het vrolijke beeldende Mes Envies de Ne Rien Faire zit het Franse chanson verleden genoeg verweven en echoot de country vooral op de achtergrond voort.

Bij het duistere Pour Exprimer Ce Qu’est L’amour is dit ook het geval. Een avondwandeling door de verlaten straten van de achterstandswijken van Parijs, waar op gedempte toon muziek uit de lege cafés weerklinkt. De gevoelde trots voor de Franse keuken vormt het belangrijkste ingrediënt voor de psychedelische in jazz doordrenkte Rabbit Pâté sfeerschets, met heerlijke donkere triphop gitaaruitbarstingen. Baptiste W. Hamon strijdt tevens voor gelijke rechten en emancipatie. Arrêter de Faire Semblant is hier een duidelijk bewijs van waar hij nogmaals benadrukt dat het voor iedereen haalbaar moet zijn om deze unieke talenten te tonen. Cultuur is door het rechtse rechtssysteem een ondergeschoven kindje, iets dat zeker ook in Frankrijk het geval is.