De titel Let’s Start Again lijkt meer dan accuraat voor een nieuw album van Bap Kennedy. Nadat de uit Belfast afkomstige Kennedy, 51 inmiddels, in de jaren tachtig en negentig new wave-achtige rock liet horen in de band Energy Orchard, en zich op de steun van Van Morrison mocht verheugen, hield de groep het na een paar toch voor gezien. Een echte doorbraak kwam immers maar niet.

Zodra Kennedy op eigen benen kwam te staan, kwam er bericht uit de VS. Behalve de Ier Van Morrison bleek er ook aan de overkant van de Atlantische Oceaan een beroemde fan te wonen, Steve Earle. Hij noemde Kennedy later ‘de beste songschrijver die ik ooit zag’. Dat talent manifesteert zich in de jaren van 1998 tot nu in een reeks albums die telkens een andere kant van Kennedy laten zien. Of, zoals je het een kritischer standpunt ook kunt zeggen: Kennedy heeft wat moeite één richting te kiezen. Zo neemt hij een album met Hank Williams-covers op, een zelfgeschreven album met songs in de stijl van Elvis Presley en Hank Williams en twee platen in samenwerking met producer/gitarist Mark Knopfler. De laatste drukt een stevig stempel op het geluid van Kennedy’s voorlaatste album The Sailor’s Revenge.

Zijn nieuwste plaat is weer eens opgenomen in thuisland Ierland en Kennedy wordt erop begeleid door zijn vaste tourband, waarin sinds 2005 ook zijn vrouw Brenda zit. Haar vocalen vormen een belangrijk bestanddeel van het openings- en titelnummer. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijk het is opnieuw te beginnen. Maar het kan nog wel, zingen Bap en Brenda samen, omdat ze weten dat het over hen gaat. Met Radio Waves, dat gaat over het schrijven van een toegankelijke hit, lijkt Kennedy zowaar datgene gedaan te hebben wat hij in de tekst beschrijft.

Idool Elvis komt twee keer voorbij, in If Things Don’t Change, dat gaat over het gevoel als jongere opgesloten te zitten in Belfast, verwijst Kennedy muzikaal naar Elvis’ postume hit Way Down uit 1977. Het is niet het meest memorabele Elvis-nummer, ook niet van Kennedy. Heart Trouble slaat de spijker meer op de kop: stel je toch eens voor dat ik had kunnen werken in de Brill Building, een deur verder dan Leiber en Stoller. En stel je voor dat Elvis dan langskwam bij Jerry en Mike en mij dit nummer hoorde spelen…

Op je 51ste mag je nog dromen hebben. Sterker nog, moet je nog dromen, stelt Bap Kennedy met dit album. Op het eerste gehoor verklankt hij die dromen niet in elk nummer even spannend, maar het geheim van dit album verraadt zich nog niet bij eerste beluistering.