Ballet School laat zich bij het maken van hun muziek overduidelijk door de jaren tachtig inspireren. Nu zijn er de afgelopen tien jaar natuurlijk heel veel bands geweest die dat deden maar Ballet School heeft in al hun epigonisme echter wel een eigen geluid weten te creëren. De band uit Berlijn combineert effectvolle, zweverige gitaarklanken met vrij rudimentaire (dance) beats. Voeg hierbij de zang van Rosie Blair, die uiteenloopt van brutaal en scherp tot stijlvol en elegant en je kunt spreken van een opvallend album.

The Dew Lasts An Hour opent met een grimmige bas, ijle klanken en woordloze zang. Het is niet het enige tripnummer want ook Heliconia, met zijn veelkleurige vocalen dwarrelt alle kanten op. Ballet School kiest in de eerste plaats voor een vorm, een sfeer en dan pas voor de compositie. Dit heeft wel tot gevolg dat een aantal songs in die prettig gedateerde jaren tachtigsferen niet zo sterk beklijven.

Gelukkig komt Ballet School een aantal keer overtuigend uit de hoek. De single Lux is een opvallende track: een goeie flow, een soort kruisbestuiving van ambientpop en soul/disco. Elegant en zelfverzekerd en – niet onbelangrijk: een heel eigen stijl. Het hieropvolgende Gray borduurt hier mooi op voort. Op de radiovriendelijke ballad Crush klinkt Davies als een R&B-zangeres – hier komen de jaren negentig weer in beeld – maar wordt ze van repliek gediend door een old school drumcomputer en de altijd weer weelderige, effectvolle gitaren. Ballet School is en blijft niet voor één gat te vangen.

Zwaardere beats domineren op Cherish, een lofzang op de liefde, en op Heartbeat Overdrive, een bijna schaamteloze retro disco-exercitie die stiekem toch wel lekker is, met zijn synthetische bassen, beats en hand claps. Ook Yaoi is robuust en uptempo maar hier klinkt de band een stuk stemmiger, melancholieker. Alsof de grote stad wordt verruild voor winderige velden. Het is interessant om te  horen hoe Ballet School ook in sommige snelle songs nog steeds veel sfeer weet te creëren, iets wat een track als Ghost tot een van de mooiere songs maakt.

Hoewel het songmateriaal van Ballet School nog niet altijd even goed doortimmerd is, weet de band door zijn eigenzinnige, soms wonderlijke geluid toch een heel aardig album af te leveren. Een album met een paar bijzonder opvallende tracks die ervoor zorgen dat The Dew Lasts An Hour meer is dan een leuke stijloefening.