Bad Breeding
Exiled
De Britse noisepunkband Bad Breeding is voor de tweede keer deze week zo’n band die gewoon lekker doorgaat waar ze mee begonnen zijn. Toegeven, daar kun je er nooit genoeg van hebben op het moment dat Nederland onder vuur word genomen door de zon, met idiote temperaturen van 35 graden Celsius en hoger. Maar de pisnijdige vuilnisbakken noisepunk van de heren mag dan wel vertrouwd klinken voor de fans van het genre, een vrolijk plaatje is het natuurlijk niet. Bad Beeding is boos, heel boos. Zo boos dat je zou willen roepen “rustig maar, het komt wel goed?”, terwijl je lekker onderuit gezakt met je biertje in de hand zit uit te puffen. Alleen is dat waar? Komt het wel goed? Volgens de band niet.
Zo schreven ze een essay als begeleiding bij deze release over het verval van hun stad en het verval van Engeland in het algemeen. Onder andere over: het verschil tussen arm en rijk, de rol van zowel politie als politici in het land, de woningsituatie en de slechte rol van de media. Jawel, zo’n beetje de ideologie van anarcho punk. Dus ja, meer dan ooit tevoren is Bad Breeding boos, maar boos met reden. Dit vertaalt zich ook in directere muziek, zo horen we gelijk op de openende titeltrack die pijlsnelle d-beat hardcore weet te combineren met thrashmetal en bijbehorende gitaarsolo’s. Het is een beetje het stramien wat bij dit album hoort, de directere en pijlsnelle punkaanpak die moeiteloos word gemixt met andere invloeden. Zo lijkt Whose Cause een zelfde richting op te gaan, tot er nog een versnelling bovenop gaat en er meer noise het nummer binnensluipt.
Die focus op rechtdoor punk lijkt een beetje een omslag voor Bad Breeding, maar de uitwerking i nog altijd even giftig en smerig. Uit het riool getrokken, recht van een vuilnisbelt af getrokken – zo smerig! Voorheen lg de focus enkel wat meer op een mix van punk en noserock en nu meer op de snelle punk. Maar de flirts met noiserock zijn er altijd en gelukkig nog niet helemaal weg. Luister maar naar het tragere Theatre of Work waar de basgitaar op standje betonmolen staat, er een withete saxofoon staat te krijsen ener veel aandacht is voor groovende instrumentale passages. Of afsluitende track Tortured Reality, dat nog punky begint, maar er later dissonante gitaarlijnen tegenaan gooit die zo van Sonic Youth hadden kunnen komen. Het zijn de smerigheid, de verrassende wendingen en de overtuiging waarmee Bad Breeding zijn eigenzinnige herrie over de luisteraar uitkotst….dat verdient bewondering. Noem het een klein en smerig kunstwerkje. Goed, waar is mijn biertje: nu is het toch echt even tijd voor Dick Dale!