Het blijft ongelooflijk hoe die mannen van Azymuth maar doorgaan. En maar steeds erg goed blijven. Fênix is een sterk album. Een onverwacht sterk album zelfs nadat door het overlijden van de zo belangrijke toetsenman Jose Roberto Bertrami toch een heel groot muzikaal gat geslagen leek.

Het zeer toepasselijk getitelde Fênix laat een geïnspireerd Azymuth horen. Drummer Ivo Conti en bassist Alex Malheiros hebben met toetsenman Kiki Continentino een gedroomde opvolger van Bertrami gekregen en de band laat op 11 composities horen nog niets van hun klasse te zijn verloren. Hun jazz is nog steeds onnavolgbaar gelardeerd met samba, electronic, funk en disco en klinkt na al die jaren (de band startte in 1973!!) nog steeds lekker.

Fênix, lekker dik geproduceerd door Daniel Venom Maurick (zoon van Bluey van Incognito), laat een vrij trio horen dat nog steeds met verschrikkelijk veel plezier en klasse muziek maakt. Luister alleen al naar die fantastische drumpartijen van Conti en dat soepele baswerk van Malheiros en je bent verkocht. Het blijft een overweldigend goede ritmesectie. Continentino is een verrassend sterke aanwinst. Zijn toetsenwerk is rijk en tijdloos en sluit perfect op de bandsound aan. Alsof hij Bertrami’s zoon is bewerkt hij de toetsen. Hij verandert de bandsound niet eens zo erg maar stopt er wel flink wat extra peper in.

Luister naar het wel heel erg lekker titelnummer of funky tracks als Orange Clouds, Neptunians of Rio Doce en hoor die overheerlijke Azymuth-vibe. Ook tracks als het geweldig ritmische Corumbá (met extra percussie van Robertino Silva) en het lekker dikke Batucada em Marte maken gelijk duidelijk dat we Azymuth, na het overlijden van de zo belangrijke Betrami bepaald niet mogen afschrijven. Fênix is een echte een herrijzenis. Een heel erg fijn nieuw Azymuth-album.