Een ambitieuze onderneming kun je de samenwerking met een ruim 70 muzikanten tellend orkest zeker noemen. Two Roses, het nieuwe album van contrabassist Avishai Cohen, had een lange geschiedenis om te maken maar ligt nu in de winkels.

Reeds bij het opnemen van het album Almah in 2013, een album dat Cohen maakte met zijn eigen trio en een kwartet strijkers, ontstond het idee om een keer opnamen te maken met een orkest. Maar omdat het opnemen met een orkest een nogal grote financiële opgave is belandde het idee in de ijskast. Pas met het horen van het Gothenburg Symphony Orchestra en het ontmoeten van dirigent Alexander Hanson veranderde dat.

Two Roses is een album geworden waarop de muzikale avonturen die Cohen een fraaie doorstart maken. Samengesteld uit vele bekende composities uit zijn rijke oeuvre en een klein aantal nieuwe tracks klinkt, Two Roses als het album dat Cohen zichzelf op zijn 50^ste cadeau wilde doen. Dat was in coronarampjaar 2020 en betekende dus uiteindelijk dat hij zijn verjaardag al helemaal niet op het podium kon vieren.

Two Roses is een prachtcadeau voor zijn fans zoals het dat voor hemzelf geweest moet zijn tijdens de opnamen. Opnamen waarbij naast dat grote orkest Elchin Shirinov, de geweldige pianist die al jaren in zijn trio speelt, en drummer Mark Guiliana, één van de beste jazzdrummers die we hebben en waarmee hij zijn eerste vermaarde trio vormde die de basis vormde voor zijn latere succes, zijn trouwe metgezellen zijn.

Albumopener Almah Sleeping geeft in de volle breedte aan wat een Cohen compositie voor orkestuitvoering kan krijgen. Symfonisch in vele lagen door arrangeur Jonathan Keren (die op dit album vooral samen met Robert Sadin de composities van Cohen symfonisch naar een orkestsetting vertaalde) opgediend, is dit gelijk een machtige opening. Gelijk ook het bewijs dat de volop door Israëlische folk en Arabische elementen doorsneden jazz van Cohen zich uitstekend voor een orkestuitvoering leent.

Two Roses is een album waarbij het orkest en de arrangementen de hoofdrol hebben maar waar natuurlijk ook de kracht van het trio optimaal uit de verf moet komen. Muzikanten als Cohen, Shirinov en Guiliana laten zich natuurlijk niet door een orkest wegspelen en pakken de momenten in de arrangementen waarbij ze kunnen laten horen hoe goed ze zijn grandioos op.

Na enkele keren Two Roses luisteren zal het haast vreemd zijn de kalere versies van Cohen klassiekers als Song For My Brother, Arab Medley (met Shirinov in bloedvorm), een fascinerend goed Emotional Storm (Guiliana!!!), A Child Is Born, een overrompelend Alon Basela (met wederom een glansrol voor Guiliana!) en Morenika weer te beluisteren. Ze krijgen in arrangementen rijke bewerkingen mee die behoorlijk overdonderend zijn, net zo hard volledig overtuigen. Ook een verse compositie als When I’m Falling doet dat.

Hoewel ik verknocht ben aan Cohens bas-spel ben ik niet de grootste fan van de zanger Cohen. Al moet ik toegeven dat zijn zang over de jaren wel steeds beter is geworden en hij zich, met het orkest achter zich, als zanger op dit album knap staande houdt. Dus laten we zijn versie van Nature Boy, door zovelen zoveel beter gezongen, dan maar als een verjaarscadeau aan zichzelf beluisteren.

Two Roses is een groots klinkend album dat een nieuwe standaard in Cohen oeuvre markeert. Een album dat zijn vijftigste verjaardag en het feit dat hij onderhand ook alweer dik de helft van zijn leven vol in de jazz zit vol in de schijnwerpers zet.