Het nieuwe Avishai Cohen Trio album is weer een jazz trioalbum zonder opsmuk. Niet zoals het meesterlijke album Almah van vorig jaar, met een strijkkwartet opgesierd, maar puur de kracht van drie geweldig getalenteerde muzikanten.

Dat bassist Avishai Cohen een van de meest interessante jazztrio’s op dit moment heeft mag alom bekend zijn. De afgelopen jaren wisten Cohen, de jonge Russische pianist Nitai Hershkovitz en drummer Daniel Dor op elk podium ter wereld optimaal te overtuigen. De subtiele, soms diep groovende, immer razendknappe baslijnen van Cohen gecombineerd met het super gevarieerde drumwerk van Dor en het rijke, fraai sfeervolle pianospel van Hershkovitz is dan ook van uitzonderlijke klasse.

Op Cohens alweer 15de album is de grote klasse van het trio weer optimaal te horen. Uitgebracht op het eigen RazDaz Records, na albums op Blue Note en Parlophone uitgebracht te hebben, werd From Darkness opgenomen in een livesetting met de muzikanten tegelijk in dezelfde ruimte. Het maakt de composities, wederom allen voor Cohen geschreven, des te intrigerender. Op From Darkness zijn alle muzikale raakvlakken van Cohens talent weer optimaal aanwezig maar het zijn de ritmes die het zo’n bijzonder album maken.

Ritmes hebben dan altijd een bijzondere rol bij Cohen gespeeld, het is de basis waarvan uit hij zijn liefde voor Latijnse maar ook Arabische muziek toont. Als geen andere bassist zoekt hij juist ook de ritmes op om daar fabuleus omheen te kunnen spelen. Omdat ook Dor en Hershkovitz alle door Cohen zo geliefde stijlen tot in de vezels beheersen ontstaat de ideale basis om de erg sterke nieuwe Cohen composities volop te doen slagen. Opener Beyond is al prachtig maar het door Latijnse invloeden beïnvloede Abie is gelijk al een ware tour de force. En absoluut briljant. Halelyah is dan weer gelijk vintage Cohen met zijn prachtig leidende en heerlijk ritmische pianolijn. Het sfeervolle en ijzersterke Ballad For An Unborn sluit daar dan weer naadloos op aan.

De rest van het album is in composities al net zo sterk. Met het wonderschone, door piano gedreven, Almah Sleeping, het (helaas) veel te korte Signature en het erg sterke Amethyst als nieuwe hoogtepunten. Albumafsluiter Smile, hoe mooi de uitvoering ook, had me echter dan weer volledig gestolen kunnen worden. Wat is er nog aan die vreselijk uitgekauwde standard te winnen? Al helemaal omdat Cohens eigen composities zo rijk aan structuren en melodie en emotie zijn.

Het blijft knap hoe Cohen zijn volledig eigen muzikale idioom heeft geschapen. Vanaf de eerste tonen super herkenbaar en zowel virtuoos als sprankelend gespeeld. From Darkness is wederom een uitstekend album.