Met zijn terugkeer vanuit New York naar Tel Aviv zes jaar geleden, vormde trompettist Avishai Cohen in zijn terugkeerstad de band Big Vicious waarmee hij nieuwe muzikale stappen wilden zetten en met twee drummers en twee gitaristen betekende dat een vollere sound die vanuit de jazz meer richting rock duwt. Big Vicious is ook de titel van hun eerste album samen.

Big Vicious is de afgelopen jaren volop aan het experimenten geweest en dat is goed te horen op hun debuutalbum. Dat Avishai een prima componist en trompettist is staat buiten kijf maar wat de afgelopen jaren ook al het probleem van de band live was is dat nu ook op plaat. Het album heeft een wat ambivalent karakter, stuitert een beetje teveel van de ene naar de andere sfeer en heeft niet echt een coherent karakter. Composities die van strakke jazz naar electronic, van stevig naar bijna verstild gaan zonder echt een eenheid te worden.

Na het wonderschone Cross My Palm With Silver bracht Cohen met het mooie maar ook wel heel erg toegankelijke samenwerkingsalbum met pianist Yonathan Avishai een voor mijn idee ‘tussendooralbum’ uit. Van Big Vicious had ik nu meer verwacht. De band had zes jaar de kans te rijpen. De eerste keer dat ik ze live zag was er een overdaad aan alles, de tweede keer was beduidend beter, slimmer, doordachter en coherenter.

Laat ik maar gelijk duidelijk zijn: als geheel valt Big Vicious me zelfs flink tegen. Van de trompettist die door gemakzuchtige pers en dikke marketingmachines maar steeds als de nieuwe Miles gezien wordt (waar komt die belachelijk vergelijkingsbullshit met jazz legenden en nieuwe jazzmuzikanten toch altijd vandaan? Beoordeel iemand toch eens op zijn eigen spel…) al helemaal.

Als je dan met twee drummers opneemt, waarom hoor ik die drive dan niet? Hetzelfde geldt eigenlijk grotendeels voor de twee gitaren. Juist in Big Vicious liggen zoveel mogelijkheden om eens flink los te gaan. Sommige composities komen zelfs slap over, hadden wel wat peper kunnen gebruiken. En met een band met Uzi Ramirez en Yonathan Albalak (beiden gitaar) en Ziv Ravitz en Aviv Cohen (Beiden drums) verwacht je gewoonweg heel veel meer.

Het album begint nog zo veelbelovend met Honey Fountain en het donkere Hidden Chamber. King Kutner is daarna een nogal slappe en voorspelbare compositie die muzikaal maar niet van de grond wil komen. Persoonlijk zit ik al helemaal niet te wachten op de bewerking van Beethovens Moonlight Sonata die daarna volgt. Het is een zo verschrikkelijk uitgekauwde en uitgemolken compositie. Ook op trompet is het zo’n corny klinkende compositie die Cohen onwaardig klinkt. Daar kunnen de zogenaamd vervaarlijk klinkende gitaren ook niets aan veranderen. Wat een treurnis.

Het bijkomen daarvan lukt met Fractals maar gedeeltelijk maar als daarna een interpretatie van Massive Attacks Teardrop ingezet wordt komt het bij Moonlight Sonate gevoel weer terug. Teardrop is al zo vaak gecoverd en onderhand een uitgekauwde en uitgemolken track geworden. En erger nog, deze uitvoering klinkt ook nog eens weinig bezield. Daarnaast heb ik de tranentrekkend mooie solo pianobewerking van Brad Mehldau als jazzbewerking te hard in mijn hart gesloten.

Met het tweede gedeelte van de composities van Big Vicious wil het daarna met mij niet meer goed komen. En weet dat ik heel erg graag wil dat dit anders is. Maar de composities beklijven niet, lijken soms meer als een jam dan een compositie. Ze komen in een te lome sfeer in weinig verrassende arrangementen. Zelfs een track als Tena Neno niet, die het in potentie wel heeft. Ook Cohens spel duwt de composities niet echt op. Het kabbelt maar wat en raakt het hart niet.

Het was ook goed geweest als Cohen een andere producer als ECM-architect Manfred Eicher had genomen. Iemand die wel snapt wat je met de sound van Big Vicious had kunnen bereiken. Voor een band die zegt rock met elektronica in jazz te willen versmelten al helemaal. Een producer (kaliber Tony Visconti) die meer vanuit de rock had gedacht had hier wonderen kunnen doen. Iemand die Cohen wat scherpere composities had laten schrijven die deze band had laten ontvlammen. Dan had je de fraaie hoes gewoon zo kunnen houden want die pretendeert een coolness die we nu niet krijgen.