×

Recensie

Klassiek

21 september 2019

Ava

Waves

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: One Little Indian

Waves Ava Klassiek 4 Ava – Waves Written in Music https://writteninmusic.com

Violiste Anna Phoebe heeft de nodige speelervaringen in het meer toegankelijke popcircuit opgedaan. Deze van oorsprong Duitse artiest is zich vervolgens in de metal scene gaan verdiepen. Haar tweede album Rise Of The Warrior maakte ze met leden van After Forever, en ligt in het verlengde van de rockende cello muzikanten van Apocalyptica. Aisling Brouwer is een pianiste met een Nederlandse achtergrond, die voornamelijk haar werkveld op het gebied van sferische filmische composities verbreedt heeft. Samen vormen ze het duo AVA. De geschoolde dames laten je op Waves kennis maken met hun visie op het hele dreigende Brexit gebeuren. Zonder teksten zal een ieder het anders ervaren. De interpretatie die volgt is er eentje die op het gevoel inspeelt.

De onrust in de Britse politiek blijft op dit moment een sterke inspiratiebron om je onvrede te uiten. In de popmuziek wordt er genoeg over dit hot item gesproken en bezongen. Artiesten distantiëren zich tegen de aangekondigde veranderingen. London Bridge Is Falling Down. Steeds meer dreigt het Verenigde Koninkrijk een eiland te worden, welke zijn eigen Bermuda Driehoek creëert. Zichzelf afstompende van de rest van de wereld. Een ontwikkeling waarvan pas jaren later de daadwerkelijke sporen en gevolgen in de geschiedenisboeken zichtbaar zijn. Nu mengt ook de klassieke muziek zich in dit fenomeen.

Het is een rollenspel, waarbij om beurten een wisselende positie wordt ingenomen. Gemakshalve kan het gezien worden als een wispelturige machtsstrijd tussen het standvastige trotse moederschip en de sterke onvoorspelbare allesvernietigende golven. Het titelstuk Waves begint vanuit een stabiele basis. De piano bespeelt een conservatief melodietje om zich door de viool naar een onbekend gebied mee te laten voeren. De tempowisselingen veroorzaken al de eerste roering en dreiging. Een duizelingwekkende draaikolk van pianoklanken veroorzaakt een stuurloos geheel en verliest de grip met de realiteit. Het ontbreken van richtingsgevoelloosheid komt hierdoor perfect aan de oppervlakte.

Ongewild wordt er met vluchtige klassieke klanken afstand van alle vastigheid genomen. Doordat een sterk fundament ontbreekt is Groot Brittannië kwetsbaar. Geen hoge dijken die ze beschermen, omdat de bouwers hiervan nog niet het vertrouwen van de kiezers hebben opgewekt. De meer folk gerichte inslag van To Be Alone overwint door het chauvinistische uitdragende euforie van trots, terwijl juist deze zelfde inslag bij Ocean de kwetsbaarheid van het loslaten oproept. Donkere wolken gevuld met uitbarstende onmacht vormen in Resistance een zwarte schaduw over de onzekere toekomst.

De dreampop van Voyager bijt wat vervelend, maar verder vormt het een prachtig duidelijk verhaal. Zelfs de ambient house van Into The Deep stoort niet, en vervuld een uitgerekende toegankelijke rol. Het onwaarschijnlijke lukt Ava op Waves. Om het nogmaals te onderschrijven dragen ze het samenvattend op Mulholland uit. Alle getoonde facetten passeren nog voor de laatste keer de revue om vervolgens door Underwater de diepte in gezogen te worden.



  1. Waves
  2. In Motion
  3. To Be Alone
  4. Ocean
  5. Voyager
  6. Resistance
  7. Into the Deep
  8. Deep Blue
  9. Mulholland
  10. Underwater