Ash
Kablammo!
Het Noord-Ierse Ash draait alweer ruim twintig jaar mee maar bandleider Tim Wheeler is nog steeds geen veertig. Het lijkt nog steeds alsof Ash de eeuwige jeugd heeft. De titel van dit album onderstreept dit ondubbelzinnig.
Ash is altijd vooral een singlesband geweest. Ga maar na, tussen 1994 en 2002 bracht de band een aantal onvergetelijke indierock anthems uit: Petrol, Angel Interceptor, Girl From Mars, Goldfinger, Oh Yeah, A Life Less Ordinary, Burn Baby Burn, Envy, Candy en Shining Light. Alleen al op basis hiervan had Ash natuurlijk een veel prominentere plaats op de festivalpodia en de radioprogrammering van de latere jaren negentig en verder verdiend. Hoe grillig de albums verder ook mochten zijn.
Kablammo!, net als een flink deel van de eerdere Ash-albums weer gestoken in een hoes die pijn doet aan je ogen, is het eerste album in acht jaar, een paar twijfelachtige single-verzamelprojecten niet meegerekend. Al snel blijkt dat Tim Wheeler en consorten het op Kablammo! weer iets conventioneler aanpakken: twaalf songs, regelmatig hard en melodieus met hier en daar een ballad. Enkele uitzonderingen daargelaten vormen ballads bepaald niet het materiaal waarmee Ash zich onderscheidt; de band belandt dan al gauw in weinig verrassende popromantiek. Niet slecht, maar je zet Ash doorgaans niet speciaal op voor de rustige songs. Op Kablammo! is dat niet veel anders alhoewel de band met het rustig marcherende Free laat horen ook kalm én verfrissend te kunnen klinken.
Het zijn echter toch weer de oude vertrouwde melodieuze, harde songs waarmee Ash ook hier weer de meeste indruk maakt. Is de overstuurde surfhardrocker en single Cocoon nog gewoon een lekker nummer, met Let’s Ride wordt het eerste echte visitekaartje overtuigend neergegooid: stevig gitaargeweld en een typisch Ash-refrein vol jeugdige bravoure. Machinery is wat minder hard maar deze heerlijke uptempo indiepop had zo op het doorbraakalbum 1977 kunnen staan. Dispatch is even verderop een ander hoogtepunt: beheerste coupletten die uitmonden in een heerlijk refrein met als bonus een bijna symfonische gitaareruptie. Shutdown is vervolgens punkpop/collegerock uit het boekje.
Het zijn tracks als deze die het beluisteren van Kablammo! uiteindelijk toch tot een lekkere ervaring maken. Daar kunnen de wat clichématige instrumentale rocker Evel Knievel, de testosteron-stamper Go! Fight! Win! en de soms wat obligate ballads niet veel aan veranderen. Hoewel Ash nog steeds moeite heeft een op alle fronten bevredigend album te produceren, slagen de heren er wel weer in met een aantal volvette, pakkende en verslavende indierockers op de proppen te komen. Het is dan ook best fijn dat het grillige talent Tim Wheeler weer terug is met Ash.