Retro sfeercollages, onaardse verstilling en prachtige rondcirculerende new age droompakketlijnen. Met de Time on My Hands titeltrack van zijn vierde album legt de IJslandse Ásgeir Trausti de nadruk op de sobere guurheid, en bedekt deze met vergelijkbare Daniel Lanois jaren tachtig herfstkleuren. Time on My Hands is geen blauwdruk van zijn eerdere werk, hij strijkt met verfijnde penselen een nieuw muzikaal landschap, waarmee hij ook buiten de landsgrenzen kleurt. Zijn keuze valt in eerste instantie op een Engelstalige plaat, al is het niet geheel ondenkbaar dat hij ons vervolgens nog op het traditionele IJslandse geluid trakteert zoals hij dat al eerder bij eindejaar lijst topper In The Silence (Dýrð í Dauðaþögn) en Bury the Moon (Sátt) gedaan heeft.

Mooie dierbare herinneringen vervagen in het krachtig heroïsche Giantess. De Time on My Hands track handelt over zijn jeugdjaren als paragnostische autodidacte handlezers hem verzekeren dat zijn levensloop maar van korte duur is. Tienerangsten die hem erop aanzetten om het maximale uit zijn bestaan te halen. Die spirituele somberheid koppelt het gedocumenteerde verleden aan het beschrijvende heden, slechts overstemd door die hoog hemelse klaagstem van Ásgeir Trausti. De orkestrale treurblazers nemen het een beetje onwennig over, en spreiden er voorzichtig een zacht overwinnaarstintje overheen. En als de tijd voorbij snelt, wil je daaruit het maximale genot, maximale bezinning en het maximale deelvermogen halen. De IJslandse muzikant schenkt ons weer een prachtig tiental aan schetsmomenten, persoonlijk, eerlijk en ontroerend.

Met de scherpere experimentele Snowblind single begeeft Ásgeir zich op donker glad ijs. Zelden heeft hij zo openlijk de grenzen van de discosound opgezocht. Snowblind staat voor de zoektocht naar het hoger gelegen geluk. Het eeuwige Noorderlichtgevoel geeft ook nu zijn songs een verlichtende glans mee. Het eindeloze lange proces van griezelige verlate spookhuisdiscotheken is uiteindelijk definitief afgesloten. De herkenbare kwetsbare kopstem is het evenbeeld van die gedeelde eenzaamheid. Ásgeir als leidend dan wel lijdend medium. De vocale veelzijdigheid in Blue springt van diepblauw laag naar lichtgewicht hoog en plaatst de singer-songwriter nogmaals in die befaamde buitencategorie zangers.

Reanimerende masserende beats en Vibrating Walls verdringen de regerende schaduwen. Opgepoetste dansvloeren en de twijfelende onwennigheid deformeert zich langzaamaan weer tot een gemiste zekerheid. Het grenzeloze internet als anoniem communicatiemiddel. Maar als men de overbevolkte straten opnieuw bewandeld blijkt dat die eerlijke spontaniteit door Limitless terughoudendheid is vervangen. Ondanks dat zijn reisbestemming een ander einddoel aangeeft, navigeert de insomnia bries van het verdovend zalvende Borderland slaapliedje Ásgeirs gedachtes terug naar huis. Het heimelijke vaderland verlangen van een rondtrekkende troubadour. Roffelende ritmes en voorzichtig geplaatste elektrobeats verbreden hierbij het speelveld, al blijft het allemaal pluchezacht en van lieflijke schoonheden voorzien.

Volledig op zichzelf aangewezen ondergaat Ásgeir de pandemieperiode. Het contactgemis geeft hem in Like I Am de mogelijkheid om zichzelf te herontdekken en te concluderen dat deze verspilde tijd hem alleen maar sterker en zelfverzekerder maakt. De aarde breekt open en vanuit die pijnlijke verwrongen littekens ontplooit zich een nieuwe voedzame wereld. Ook hier sluit de zwevende new age een bindende werkovereenkomst met de aardse folk aan. Waiting Room is de keerzijde, het intieme verlies waar je ook mee moet dealen. Tegenpolen die afstoten en aantrekken en welke uiteindelijk die persoonlijke groei bepalen.