Als een langdurige relatie op het einde loopt, is niet het eerste waar je aan denkt dat er prachtige muziek uit kan voortvloeien. Ásgeir Trausti Einarsson zat in die situatie en besloot dat wat hij als eerste nodig had, weggaan was,  weg van alles. Hij trok zich terug in een afgelegen zomerhuisje met enkel zijn gitaar, een eenvoudig keyboard, tijd om te reflecteren en zijn beleving en gedachten over liefde en verlies in muziek te gieten.

Met in de ochtenden allereerst een moment om hard te lopen te midden van de IJslandse natuur, was de rest van de dag er om te schrijven. De opbrengst van zijn retraite nam hij mee naar de studio om daar, op de voor hem kenmerkende wijze, met anderen als tekstschrijvers de muziek van Bury The Moon (of in het IJslands Sátt) uit te werken. Wat duidelijk is, is dat de muziek van de jonge IJslander in de jaren alleen nog maar natuurlijker is gaan klinken. Bury The Moon trekt de constante door die met de eerste twee albums gevestigd werd. Was In The Silence al een erg geslaagd debuut, opvolger Afterglow dook iets meer de elektronicasferen in, maar was wederom een album dat de oren deed spitsen.

Bury The Moon is het album geworden waarop Ásgeir meer nog dan op de twee voorgangers zijn draai blijkt te hebben gevonden. Waar de combinatie van elektronica en akoestische gitaar nog wat zoekend leek op het tweede album, voelt de rijping hier als volbracht. De gitaar lijkt fermer in het klankbeeld te staan dan op de voorganger, er is ook ruimte voor veelal subtiele orkestratie en, ondanks het persoonlijke drama dat de sympathieke IJslander is overkomen, hij lijkt zelfverzekerder te zijn dan op de twee eerdere albums. Het is wonderbaarlijk hoe hij in de samenwerking met zijn partners in crime nummers weet te maken die zó klinken alsof de teksten van hem zelf zijn. Zo trefzeker zijn intonatie, zo fraai de productie van het album. Het past allemaal bijzonder goed.

Of het de mooi subtiele opbouw is van opener Pictures of de moderne én IJslandse tegenhanger van Het Dorp die single Youth in al zijn pracht in zicht draagt, met bijpassende en bijzonder mooie orkestratie, het kleine en tegelijkertijd sterke statement van Breathe, het mooie Eventide of Lazy Giants: Ásgeir klinkt op het album zeer weloverwogen en tegelijkertijd vrijwel herboren. De samenwerking met zijn vader was er ook weer op dit album. Dit keer betekende het maken van de teksten door de vader van Ásgeir ook dat de twee mannen dichter naar elkaar groeiden. Niet zo gek: de teksten dragen ook de ervaringen van Ásgeir in zich.

Bij dat alles vormen de teksten een erg mooie balans tussen de beleving van de natuur, de directe omgeving van het ongerepte IJsland met al zijn woeste pracht aan de ene kant en aan de andere kant momenten van overpeinzing over de verloren gegane relatie. Het is mooi hoe fraai het eindresultaat dan klinkt. En dan is dit de Engelstalige versie. Andermaal is de vertaling van de teksten ingevuld door John Grant. Het blijft bijzonder dat hij zich het IJslands zo eigen heeft kunnen maken dat hij de poëtische teksten zo goed weet te vertalen. Mooie menselijke observaties die  trefzeker zijn in het Engels; als dit iets zegt over hoe fraai de teksten in het IJslands zijn, dan zou het mooi zijn ook die te kunnen doorgronden.

Het is een mooi album geworden, de nieuwe Ásgeir. Mooi om deze te beluisteren in het perspectief van de twee voorgangers. En dan zien en horen we dat Ásgeir zeer bestendig is in zijn ontwikkeling. Van de drie albums is deze misschien het allermooiste. Groot is het verschil met de voorgangers echter niet: die waren al erg fraai. Tegelijk, er zit zeker wel groei in. De tijd zal leren of Ásgeir verder nog kan groeien en een nog meer voldragen album weet te realiseren. Voor nu is het genieten van deze nieuwe release. Ásgeir mag er trots op zijn: wederom een fraaie IJslandse parel. Topalbum!