Als op 27 april Paul Decoutere aan kanker overlijdt, is Arno Hintjens opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Ook hij worstelt met deze vreselijke ziekte en heeft recentelijk in januari nog een flinke reeks intensieve chemotherapieën achter de rug. Een geraakte Arno deelt mee dat hij een goede vriend is verloren, een kameraad die hem aanspoort om zijn zangkwaliteiten te gebruiken. Samen starten ze in 1980 T.C. Matic op, kort daarna verlaat Paul Decoutere de band…

T.C. Matic is het rockhart van België, een band die het land op de muzikale kaart zet. Vanuit de onnavolgbare chaotische funkende new wave ontwikkelt dit gezelschap zich met het van Yé Yé afkomstige Franse chanson Elle Adore Le Noir als ultiem hoogtepunt voort. Dit betekent min of meer het einde van T.C. Matic, maar vormt wel het startpunt van de succesvolle solo periode van Arno. Een levende legende, die veel muzikanten inspireert en aanzet om muziek te maken. Arno is vanwege zijn zwalkende, doorrookte stemgeluid bekend. De vechtersmentaliteit van een straatzanger die tot het uiterste gaat. Door zijn huidige lichamelijke toestand wordt dit nogmaals versterkt, wat resulteert in een strijdbare maar tevens fragiele voordracht. De zanger haalt nog steeds het maximale uit het leven, en ondanks dat hij zich ervan bewust is dat Vivre misschien wel zijn laatste plaat is, werkt hij ondertussen alweer aan nieuw materiaal. De angst voor het levensbedreigende COVID-19 virus en een dodelijke afloop van zijn ziekte schuift hij nog eventjes voor zich uit. Het siert Arno dat hij geen zin heeft om zich hierdoor te laten leiden.

Zijn partner op Vivre is de Franse pianist Sofiane Pamart, die in Hellemmes, een buitenwijk van Lille opgroeit. Na zijn veelbelovende opleiding aan het Conservatoire de Lille verbreedt die klassieke achtergrond door met veelzeggende rappers als Koba LaD, Vald en Maes samenwerkingsverbanden aan te gaan. Het is Kenny Gates, een van de oprichters van het [PIAS] label, die deze twee muzikale grootheden samenbrengt. Hierdoor kan je Vivre gerust als een exclusief project uit de [PIAS] stal beschouwen, wat het allemaal nog bijzonderder maakt. Alleen jammer dat de aan Arno gebonden bassist Mirko Banovic ongenoemd blijft, het is juist toch die drie-eenheid die voor Vivre verantwoordelijk is. Het album heeft een symbolische naakte presentatie, puur en kwetsbaar waarbij ze kiezen om de rijkelijk gevulde catalogus van Arno volledig uit te pluizen. Een mooi uitgangspunt, waarbij solowerk met twee songs uit de T.C. Matic periode afwisselen, namelijk de eerder genoemde nachtromantiek van Elle Adore Le Noir en de onberekende gekte van het meesterlijke Putain Putain, welke ook hier geheel behouden is gebleven. Voor mij blijft deze track het startpunt van de Belgische school die vanaf de jaren negentig volledig tot bloei komt.

Door zijn herziende blik komt Solo Gigolo erg confronterend hard binnen. Opeens staat daar de sterfelijkheid centraal. De wereld draait door, en de lege plek in de kroeg wordt uiteindelijk ook weer door iemand anders opgevuld. Deze melancholische terugblik verwoordt de eenzaamheid van een dolende ziel die op zijn reeds afgeronde jaren terugkijkt. Aan de ene kant tevreden, maar ook met de nodige pijnlijke teleurstellingen die zijn hart al stekend doorboren. De flamboyante levensgenieter is een oude man, aangetast door het leven. Arno heeft nog meer die kraak in zijn stem waardoor hij als een versleten langspeelplaat een laatste rondje op de pick-up draait voordat de kroegeigenaar de tent voorlopig sluit. Het is dus veel meer dan een hedendaagse kijk op de uitgestorven cafés, die door corona genoodzaakt zijn om hun gasten buiten de deur te houden. Je Veux Vivre blijft redelijk dicht bij het origineel, alleen heeft deze zin nu een veel grotere impact. Het verlangen naar een vredelievende wereld waar het begrip ellende uit de woordenboeken is geschrapt. Ergens doelbewust naar toe leven, toekomstplannen schetsen en deze hopelijk later uitwerken.

Het prachtige Quelqu’un a Touché Ma Femme vrouweneerbetoon komt nu nog meer tot zijn recht, en laat de gevoelige kant van deze ladykiller horen. Die passie schuilt tevens in de prachtige Dans Mon Lit pianoballad. Het zeer persoonlijke Les Yeux de Ma Mère gaat nog een stap verder en is een liefdevolle song waarbij Arno bij zijn moeder stil staat, die sterft als hij 28 jaar oud is. Het gevoel voor humor en de schijt aan de wereld mentaliteit is de erfenis die zij hem schenkt. Nog steeds overheerst het verlies en het verdriet. Een eeuwig litteken, nogmaals versterkt omdat deze bijzondere vrouw aan kanker overlijdt, en hierdoor zeer dicht bij de huidige situatie van Arno staat. Dat eeuwige litteken staat ook in Tatouage du Passé symbool voor de tatoeages uit het verleden. Moederloos sterft het kind in hem af, de verharde waarheid verdringt de leugens. Het moment dat Arno volwassen wordt.

Het aansluitende Elle Adore le Noir is juist die duistere drang om al jagend naar een gemakkelijk te veroverende prooi te zoeken. De decadente zelfkant van de liefde, inclusief de nachtelijke onrust die al hongerig gevoed dient te worden. Het is eventjes wennen dat de straataccordeon geëlimineerd is en de nachtclubpiano deze vervangt, maar verder valt er niks op aan te merken. Het jazzy Give Me the Gift heeft dezelfde donkere sfeer waarbij Sofiane Pamart voor een mooie beeldende jaren zeventig aanpak zorgt. Alsof de geest van Ray Manzarek naast de muzikant aanschuift en hem als persoonlijke leraar les geeft.

De kale aanpak is vergelijkbaar met de Johnny Cash American Recordings albums, alleen heeft Arno genoeg aan zijn eigen composities, en ontbreken gelukkig de covers waardoor het veel persoonlijker is. Vivre is een prachtig ingetogen monument van de chansonnier Arno, die zich gerust naast de grootheden die in het verleden al het Franstalige levenslied bezingen kan plaatsen. De emotie, de drank, de liefde, de pijn en het leven; alles komt hier samen. Is het voorheen nog een gevecht met het leven, nu is het een gevecht om te leven. Arno in topvorm!