De koude kermis van het opportunistische Everything Now rariteitenkabinet levert met de gelijknamige single dan wel het grootste hit succes af, echt overtuigen wil Arcade Fire niet. Is WE een winterse uitverkooprestjesplaat of juist een gloednieuw frisse meivakantie album, ruimte creërend voor een zomercollectie aan overtuigende Arcade Fire tracks. We zullen het snel weten.

De melancholische antihelden met die verblijdende manische Will Butler uitspattingen. Een persoonlijkheid die de grote ontbrekende kracht in de The Lightning I, II videoclip is, maakt net voor de releasedatum bekend dat hij reeds in de afrondende fase van WE in 2021 van het Canadese indierock gezelschap afscheid neemt. Maar wat herpakken die zich met het prachtig opbouwende euforische The Lightning I, II, niet normaal zeg!

Een klassieker in wording. De eerste oorverdovende climax zit al voor in het begin van The Lightning I, alsof Arcade Fire vanuit het eindpunt achterwaarts die rustige verfijnde souplesse opzoekt. Na de weemoedige nostalgische The Suburbs passages wordt het persoonlijke Funeral trauma verwerkt. Die treurende kindertijd krijgt nog een trap na, nu de muzikale verbondenheid van de Butler broers verbroken is. Weg gedeelde verborgenheid, weg met gemeenschappelijk opbouwende herinneringen. Een andere rouwfase als op Funeral, maar wel die gemeende verbittering met sprankelend eeuwig vuur optimisme. Het Win Butler en Régine Chassagne echtpaar in de herdefinieerde gezinssituatie. De bloedbroederliefde op een zijspoor gezet.

We were born in paradise, beneath a poisoned sky
Under a bad sign, the micro-age of Gemini

Schoon schip, en keihard knallend het tweede gedeelte binnenstappend. Een muzikale wolkbreuk met Régine Chassagne als een voorbij waaiende orkaan, waarna Win Butler zich voortreffelijk herpakt. De verlossing, de verlichting.

Waiting on the light
What will the light bring?

Nog nooit eerder heeft Arcade Fire zo tegen het primitieve Pixies geluid geschuurd.

Toch blijkt het WE opnameproces een zware veldslag, overspoeld door onvoorspelbare tegenslagen en angstig ongenoegen. De angst voor de steeds dichterbij komende ouderdom, de angst voor de aftakeling van het wereldklimaat; fysiek en natuurlijk. Paniek controlerend pillen slikkend naar het televisiescherm turend. Die opwekkende hartritmestoornissen vormen het leegbloedende hart van het zware Age of Anxiety I. Het botsende spiegeldoolhof, de doorgang naar de verschuilende gepantserde Age of Anxiety II (Rabbit Hole) konijnenhol bunker.

Klein gehouden warme pianopartijen, lugubere spokende synthesizers en de echo van slaapmelodietjes. De kentering naar het eighties synthpop gedeelte, hier werkt het dus wel. De kitscherige aerobicpop van Everything Now heeft een volwassen broertje gekregen. De overgang naar Anxiety II (Rabbit Hole) mist dan wel die Funeral perfectie en de dansdrang van de voorganger is zeker nog niet verdwenen. Ingehouden gestoei met New Order elektronica, Duran Duran spacerock, Radio Ga Ga futurisme en latere Daft Punk gekte.

De beknopte End of the Empire I-IV rockopera heeft een sobere glamrock opbouw. The Rise And Fall van het koninklijke New York City, de pandemie leegstand van Hotel California, Beatles pianospel en alles wat daar in het begin van de jaren zeventig tussen zweeft. Het No More Mr. Nice Guy theatrale, hippie roze bril love and peace gelukzaligheid en Dark Side Of The Moon duisternis. Laat het overlooplampje aan, zodat ik mijn weg terug naar huis kan vinden. Al het goede voor het verafschuwde ABBA disco tijdperk van Everything Now. Het Christelijke boogschutter Sagittarius A kindje, met herboren leiderschap als kerneigenschap, klaar om over de wereld te heersen.

De You Can’t Always Get What You Want kampvuur romantiek van Unconditional I (Lookout Kid) is een opsomming van dreigende gevaren. Volg je gepassioneerde hart, na het hardwerkende tegenwerkende ongemak komt het uiteindelijk toch wel allemaal goed. Op het speels ritmische tegen het geloof inrijdende Unconditional II (Race and Religion) verrast de subtiele aanwezigheid van Peter Gabriel. Net genoeg om de ruimte te verwarmen, te verlichten, geen fractie van een seconde meer dan dat.

Het dichtende WE sluitstuk gaat naar de oeroude geloof beginselen terug. De wereldverbeteraars, de vernieuwers met hun vooruitziende blik, de puristen, de prekers, de ijzeren vuist, het gekruisigde stigma. Uiteindelijk blijven alleen WIJ in stilte achter, vraagtekens bij de gedeelde vrijheid stellende. Wat is vrijheid namelijk nog waard als je deze moet delen. Een profetische levensles rijker, maar nog steeds mijlenver van de Funeral, The Suburbs en zelfs Neon Bible perfectie verwijderd. De The Lightning vooraankondiging blijkt het eenzame WE hoogtepunt te zijn.