Het Belgische kwintet Aranis die doorgaans aan de slag gaan met klassiek, folk, jazz,.. zoekt op Smells Like Aranis alweer het grensgebied met rock op. Deze keer gaat het, zoals de titel al doet vermoeden, om een losjes op het oeuvre van Nirvana geïnspireerd project. Een bijzonder gegeven want wat zou een eerder klassieke bezetting (viool, piano, accordeon, fluit) te zoeken hebben bij de legendarische punk-/grungeband?

De uit Sint-Niklaas afkomstige groep geeft te kennen dat de thema’s en emoties (woede, waanzin, angst, depressie,..) die Nirvana aansnijdt in de huidige muzikale context passen. En ook de tijdsgeest (Brexit, Trump,..) leent zich er goed toe. Aranis mag dan wel materiaal uit de back catalogue van Kurt Cobain & co lenen, de betrachting bestond erin om er een heel eigen toets aan te geven. Verwacht dan ook geen traditiegetrouwe covers, maar veeleer nieuwe en frisse perspectieven op de Nirvana-songs. En er is meer, want er duikt ook eigen materiaal op waardoor Smells Like Aranis een mix vormt. Nirvaranis, zo zou je het kunnen noemen.

De groep kan met zes fullalbums, een vinylplaat en een mini (Hidden Soundscapes) onder de arm al bogen op een rijke geschiedenis. En daar voegen ze nu het nieuwe Smells Like Aranis aan toe. Het sextet is voor dit project even een kwintet geworden, zonder gitarist Stijn Denys. Het is een wat gedurfde zet, zeker voor een project rond Nirvana waarbij je toch net gitaarspel zou verwachten.

Verrassend is de manier waarop de Aranis versie van Polly, de opener van het album, door de boxen schalt. In hun benadering en aanpak houden ze het erg klassiek en zelfs sober, al zijn er ook wat dwarse, zelfs avant-gardistische accenten die gelegd worden. Toch loont het de moeite om dit Smells Like Aranis niet zomaar weg te leggen als een zoveelste Nirvana-tributeproject. Zeker gezien het collectief, bestaande uit contrabassist Joris Van Vinckenroye (Bassta,..), fluitiste Jana Arns, accordeoniste Marjolein Cools, violiste Liesbeth Lambrecht en pianist Pierre Chevalier, op een heel unieke manier zich de Nirvana catalogus eigen maakt. En zo vormt de hele songcyclus op Smells Like Aranis een bedwelmend geheel dat klankgewijs soms aanleunt bij de collega’s van Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU).

Aranis selecteerde uit de Nirvana catalogus vrijwel de meest bekende nummers (About A Girl, Smells Like Teen Spirit, ..) maar presenteert ze op een nieuwe manier. Zo volgen onder meer Been A Son, About A Girl, Rape Me en Heart Shaped Box elkaar op waaruit onder meer blijkt dat de groep de confronterende thematieken niet schuwt.

Nirvana deed destijds iets geweldigs met The Man Who Sold The World (Bowie). Ook Aranis hield eraan om de muzikant te gedenken, via een uitvoering. Daarmee leggen ze slechts een van de vele inspiraties van de groep uit Seattle bloot. Het aardige is dat de eigen composities niet voor de nieuwe Nirvana interpretaties hoeven onder te doen, zodat er een mooi geheel ontstaat.

Smells Like Aranis is een erg geslaagd project, al durven we ons hand in het vuur steken dat dit project live nog veel sterker uit verf komt. Kortom: volop redenen om de groep live aan het werk te gaan zien.