Je band vernoemen naar een wereldsong van The Sands uit 1995 (met Guy Van Nueten). Het uit Gent afkomstige April And June draait er zijn hand niet voor om. Frontman Jan Van Den Broeke, die in een verleden ooit nog deel uitmaakte van het minimalwaveduo The Misz en electro-outfit Absent Music, is nu de spil van een zeskoppig collectief van singer-songwriters met een passie voor akoestiek, stemmen, snaren en talen.

Het project ontstond uit de vriendschappen en albums die het June11 project (met albums als Matter Is Alive en The Temple Of Wood,..) met zich meebrachten.

April And June is al enige tijd bezig met allerhande concerten en bracht in 2014 nog The Humble Sessions uit, waarop huidige single Fly Away (Amelia Earhart) al prijkte. Het sextet doet daar nu een schepje bovenop en levert met dit album een heerlijk pareltje van ambachtelijke singer-songwriterij.

Het album werd in Gent opgenomen door Van Den Broeke, al kreeg hij ook wat hulp van Gabor Humble Vöros (Humble Grumble). Nu, we horen op dit album niets anders dan fijne, huiselijke ambacht. Warme liedjes, die veel liefde voor muziek blootleggen. En zo komt het dat we naast origineel werk ook wat muzikale inspiraties (o.a. Cohen, Van Zandt, Eno, maar ook Boubar Traoré of Bülent Ortaçgil en Josephine Foster) te horen krijgen. Nu niet dat de covers overwegen, want er staan negen eigen nummers van vier songwriters op dit album. Die werden hoofdzakelijk door Jan Van Den Broeke geschreven, maar ook Jacob D’Hollander met wie Van Den Broeke een aardige songwriterstandem vormt en Hilde Declerq (die naast vocale input ook percussie, glockenspiel en piano speelt) leverden bijdragen.

Daarnaast is Van Den Broeke ook thuis in de literaire wereld. Zo draagt hij het album onder meer op aan dichters Khalil Gibran, Herman De Coninck en Eriek Verpale, maar ook kunstenaars als Sol Lewitt en auteurs als Bernhard Schlink en muzikanten (Mark E. Everett, Les Rita Mitsouko) worden liefdevol vermeld.

“Quien venga sera siempre bienvenido”, zo luidt de opdracht in de hoes. Wie komt, zal altijd welkom zijn. En zo is het maar net. Na een paar luisterbeurten horen we uiteenlopende zaken. Er zijn o zo lieve, goedaardige liedjes die om een aandachtig oor hengelen, maar even goed wordt er wat swing ingezet (Je Chanterai Pour Toi) en mag er vrolijk gedanst en plezier gemaakt worden.

Zoals de bende het zelf stelt gaat Promised Land onder meer over verlangen, twijfel, engagement naast warmte en dans- en speelplezier. En dat het dit zestal menens is, hoor je duidelijk. Bovendien zorgt dit sextet voor een rijk groepsgeluid, onder meer door de inbreng van instrumenten als accordeon, concertina, harmonica, ukelele en een fretless bas.

Twaalf nummers verzamelen Van Den Broeke en co het beste van zichzelf. Met opener Fly Away (Amelia Earheart) hebben ze een goed in het oor liggende single te pakken. Meteen ook een goed statement voor de band zelf, want ze maken een hoge vlucht op dit album.

Iets verderop een door wonderlijk harmonicaspel ondersteund Maybe dat in een ideale wereld ervan weerhoudt om teveel koffie te drinken. Een dromerige song, die met zijn pinke plonke percussie wat fijn rammelt, maar toch goed beslagen naar boven komt. Veel snarengepluk horen we ook tijdens het sensuele, in het Frans gezongen Anadora, dat een zomerse gelukzaligheid in zich heeft.

Zo af en toe duikt de groep de intimiteit in, met een pakkend, uiterst verstild In This Chair tot gevolg, om daarna een sfeervol, gelaagde titeltrack – een samenwerking tussen Van De Broeke en Jacob D’Hollander neer te zetten.

Nog niet eens halfweg verrast de groep door onverwachte wegen in te slaan. Een verrassing is dat de groep ook buiten de eigen grenzen kijkt en zo komt het dat er plots een Turkse ballade als Yüzünü Dökme Küçük Kız opduikt. Veel variatie, zo blijkt want met Bal De L’Arbre krijgen we een vrolijk, uptempo meezinger van jewelste voorgeschoteld. Allemaal goede songs, al horen we de groep misschien het liefst van al als ze tussen intieme folk en uptempo rock schakelen, zoals tijdens het wat slordig gespeelde This Song.

En dan krijgen we iets als Jij Daar In Parijs, dat vertrekt vanuit akoestische gitaar en stem, maar waar Van Den Broek al gauw versterking krijgt. Naar het einde toe is er onder meer via een cover van Boubacar Traoré wat weemoed die in het album onderdak vindt. En een nummer als No Need To Talk Too Much had gerust ook op de soundtrack van ‘The Broken Circle Breakdown’ kunnen staan.

Als bonusje krijgen we nog I’m A Dreamer, een o zo mooie cover van Josephine Foster. Daarmee zet dit sextet een fraai eindpunt na een album vol huiselijke pracht.

Bandfoto van José Van Heghe