Het is al lang geen groot afgeschermd geheim meer dat Dublin op dit moment the place to be in het veelzijdige muzieklandschap is. Deze Ierse hoofdstad beleeft de afgelopen jaren een gigantische opleving met de een na de andere veelbelovende nieuwe act. Aoife Nessa Frances is de volgende in de overspoelende rij. Deze singer-songwriter heeft haar basis in de dromerige folk, en levert met haar debuut Land of No Junction een buitengewone goede plaat af.

De kracht zit hem hierbij vooral in het feit dat in alle opzichten haar eigen roots weerkinkt, zonder dat deze de overhand heeft. Als de violen het in Here In The Dark van haar overnemen, proef je een heerlijk stukje Ierse delicatesse. Toch is haar gezichtsveld een stuk breder georiënteerd dan ons alleen maar smakelijk van deze traditionele keuken te laten genieten. Je krijgt de indruk dat ze vooral in een oud vintage receptenboek uit de jaren zeventig aan het bladeren is, en erg dicht bij deze basisingrediënten blijft. Het is een vastgelegd tijdsmonument welke het retro gevoel van vergeelde vakantiefoto’s oproept.

Met beperkte middelen als gitaar en drumcomputer geeft Geranium de rust van een lome hete zomerdag weer. Kristalheldere akkoorden die in een samenspel tussen eb en vloed als muzikale golven je aanraken om vervolgens met gepaste afstand dienst te doen. Daartussen zweven gewichtsloos de relaxte vocalen van Aoife Nessa Frances welke als een ontspannen liggende badhanddoek verkoeling tegen de overspelige warmte bieden. Onbewust voert ze je mee in deze bedrieglijke valkuil waarbij de eenvoud van het lied overheerst. Want daarin schuilt ook het grote gevaar. Het komt net te gewoontjes over, waardoor de aandacht al snel zich naar de dagelijkse gang van zaken verplaatst.

Ondanks de kleine ingetogen liedjes lukt het ze wel om met haar karakteriserende zwoele vocalen genoeg diepgang te brengen. De sobere Blow Up strijkers illustreren schetsmatig een natuurlijke hang naar vergeten herinneringen, die hun nostalgische waarde houden. Het frisse Libra wijkt wat van de rest af en mag zich onder de noemer sprankelende indie popsongs categoriseren, die de herkenbare Velvet Underground gitaarsound als uitgangspunt hebben. Een aangename wending op Land of No Junction die ik alleen maar toejuich. Zo ook die huilende gitaaruitloop welke Heartbreak passend afronden. Aoife Nessa Frances betovert je niet, maar wiegt je wel als een lieve fee met vreugdevolle beminnende songs in slaap.