Juggernaut of Justice is een cruciaal album voor Anvil en misschien wel het belangrijkste van hun carrière. De band debuteerde in 1981 met het redelijke Hard N’ Heavy en leverde daarna twee klassiekers af met Metal On Metal (1982) en Forged In Fire (1983). Het knalharde geluid, het vette gitaarwerk, de opzwepende liedjes en de fantastische drumpartijen ware destijds baanbrekend en zorgden voor een ijzersterke reputatie in hardrockkringen. Door interne strubbelingen en onenigheid met het label werd de vierde plaat uitgesteld. De platenmaatschappij bracht in 1985 uiteindelijk een verzameling eerder afgekeurd materiaal onder de titel Backwaxed op de markt. De recensies en verkoop vielen vies tegen. Een misser in die periode was dodelijk voor je carrière zoals ook Tygers Of Pan Tang en Raven hebben ervaren. Toen de heel behoorlijke opvolger, Strength Of Steel, in 1987 eindelijk verscheen was het kwaad allang geschied. Anvil was inmiddels links en rechts ingehaald door bands als Metallica, Megadeth, Slayer, Death Angel, Exodus, Metal Church, Flotsam and Jetsam en Nasty Savage. Anvil bleef echter stug doorgaan en bracht met Pound For Pound en Worth The Weight aardige, maar weinig spectaculaire albums uit. Incidenteel leverde Anvil nog wel eens leuke nummers af, maar de albums waren inconsistent en misten de kracht en energie van de beginjaren. De band zakte vervolgens elk jaar verder weg. 

Over de moeizame zoektocht naar een label voor het vorige album This Is Thirteen, de financiële problemen, een mislukte tournee en incapabel management werd een documentaire geschoten: The Story Of Anvil. De treurige geschiedenis, de frustratie en de humor maakte die documentaire tot een ongekend succes. Door alle prijzen kreeg Anvil eindelijk lof en een nieuwe kans. Anvil klauterde uit het moeras van afgeschreven bands en werd wereldwijd beroemd.

Juggernaut of Justice wordt in Europa uitgebracht op een groot label (SPV) en de band staat geboekt voor diverse grote festivals. De spotlights zijn weer op de band gericht. Het is dus nu of nooit voor Anvil. Het titelnummer opent vertrouwd; een heavy riff, stevige drumpartijen en de karakteristieke stem van Steve “Lips” Kudlow. Het rappere When All Hell Breaks Loose bevalt een stuk beter. Het is drummer Robb Reiner die hier weer uitblinkt. Het logge New Orleans Voo Doo beukt als vanouds en zal het vooral tijdens festivals voor wat schuddende hoofden zorgen. On Fire is ongeïnspireerd en hangt van de clichés aan elkaar. Dat geldt eigenlijk ook voor liedjes als The Ride, Not Afraid en Running. Fukeneh is gelukkig een stuk beter met weer een hoofdrol voor Reiner. Op nummers als Turn It Up, en Conspiracy is de Anvil sound uit de begindagen alomtegenwoordig, maar toch ontbreekt er iets. Op Paranormal probeert de band echt iets anders. In dik zeven minuten probeert men een Alice Cooper achtig epos neer te zetten, maar eerlijk gezegd klinkt de band hier gekunsteld. Veel beter is de instrumentale afsluiter Swing Thing waarop Anvil klinkt als de “Brian Setzer Band goes metal.” Vooral de toevoeging van een blazerssectie zorgt voor een leuk accent. Sterker nog, het is het leukste nummer van de hele plaat. Na een paar luisterbeurten is duidelijk dat dit album niet onaardig is, maar dat het vooral het opzwepende karakter ontbreekt. Luister eens naar krakers als Mothra, Jackhammer en 666 en je weet wat eraan schort.

Juggernaut of Justice zou een goede opvolger zijn geweest van Forged In Fire. Veel beter dan Backwaxed, maar anno 2011 komt Anvil gewoon te kort. “You’re only as good as your last album,” luidt het credo. Vergelijk Juggernaut of Justice met de laatste albums van Megadeth en Flotsam and Jetsam en je beseft dat Anvil’s tijd is geweest. De documentaire was geweldig, maar zou ook over Anvil’s landgenoten Exciter of het Engelse Raven kunnen gaan. Baanbrekende bands die hun tijd vooruit waren, maar overvleugeld werden door een horde meer getalenteerde bands uit de Verenigde Staten en met name de Bay Area bij San Francisco. Toch zal Juggernaut of Justice beter verkopen dan alle Anvil albums sinds 1990. Het lijkt me echter onwaarschijnlijk dat dit album Anvil de status gaat bezorgen waar Lips en co. al dertig jaar op hopen.