In weerwil van je eigen beleving kan een album je soms meer pakken dan je geneigd bent te denken bij de eerste beluisteringen. Maar, wat wordt dan je totaalindruk? De eerste beluisteringen van The Unforgivable van het Australische Anubis lieten vooral de indruk achter dat het heel veel had uitgemaakt als Robert James Moulding zich minder overheersend had betoond bij het inzingen van de nummers. Er gaat een enorme druk uit van zijn zang én, omdat hij al een krachtige stem heeft die het niet echt nodig heeft tot orkaankracht uit te groeien, sterker misschien wel meer weet te brengen als hij ingetogen zingt, kun je het idee krijgen dat de balans met name in de zang heel ver te zoeken is.

Dan, als je het album nog eens, nog eens, nog eens, nog eens en nog eens draait, valt opeens ook het muzikale kwartje. Je kunt je afvragen of geldontwaarding nog een rol speelt, maar, onder de streep kun je wel de conclusie trekken dat de mannen van Anubis zich ook op hun inmiddels zevende album van hun taak kwijten om een album met neo-progressieve klanken met de wereld te delen. Dean Bennison en Douglas Skene zijn de twee gitaristen van dienst, naast Robert die ook gitaar, percussie en toetsen bespeelt; Douglas en hij verzorgen ook de soundscapes. Anthony Stewart is de bassist van de band, David Eaton de toetsenist die overigens ook gitaar speelt en Steven Eaton bespeelt de drums en het glockenspiel.

Krachtig klinken is iets dat de band goed beheerst. Dat was al het beeld van de zang, dat is ook de afdronk die je voor een belangrijk deel bij de muziek wel proeft. De bas van Antony zet op meerdere plaatsen op het album fraaie accenten (Part IV The Chains bijvoorbeeld) en dat geldt ook voor de toetsen van David Eaton, maar het klankbeeld van het album wordt met name gedomineerd door het totaalgeluid van de band waar zowel strakke gitaarriffs (Part III Alone, Part IV The Chains) zich laten gelden als ook gitaarsolo’s. Hoewel toetsen zeker onderdeel zijn van het totaalplaatje van het album, vormen zij met name de texturen terwijl het juist het spel van David is dat mooie passages brengt in de muziek (neem het intro van Part V One Last Thing) én dat, daar waar zijn spel een meer leidende rol heeft, soms zelfs een verademing betekent ten opzichte van de volheid van het geluid in brede zin. Overigens laat One Last Thing ook horen hoe de twee aspecten van de zang van Robert in één nummer gecombineerd kunnen worden én die combinatie is echt lang niet gek. Integendeel: het levert één van de meest mooiste nummers van het album op.

Tegen de tijd dat je bij Part V One Last Thing bent aangekomen, is het drumwerk van Steven Eaton je ook opgevallen. Hij komt stilistisch vasthoudend over, dat zou je als compliment kunnen zien, maar waar een drummer met grote veelzijdigheid binnen zijn eigen stijl zou kunnen variëren, lijkt hij nu elk nummer op een zelfde manier te benaderen én daar zijn manier van drummen op toe te willen passen. Jazeker, hij wisselt wel in tempo tussen de verschillende nummers, maar, dat gebeurt maar mondjesmaat én steeds komt hij terug op dezelfde drumpartijen. Dat gebeurt nog het minste, zo lijkt het, in Part VII The End Of The Age, maar als luisteraar loop je het risico je af te vragen of je nu naar een heel complexe partij hebt geluisterd, uitgevoerd door een meesterdrummer of luisterde je dan toch naar iets anders?

Anubis – The End of the Age (Official Lyric Video)

Zeker, het album heeft echt fraaie stukken, datzelfde Part VII The End Of The Age laat de zang van Robert heerlijk samengaan met de stem van Becky Bennison en zet ook de andere stemmen van de band sterk neer; die samenzang is ook echt iets waar de band sterk in is. Dat geldt voor meer nummers en in elk geval ook voor het slot- en titelnummer: na meerdere draaibeurten ben je dus weliswaar geland in de neo-progressieve wereld van de band én heb je ook echt wel het concept van het album begrepen, maar ben je dan helemaal gegrepen door wat je gehoord hebt? Jawel, er waren mooie passages, gloedvol gitaarwerk, mooie toetsenpartijen én je hebt mooie zang gehoord, maar een meesterwerk over de gehele lijn is het album daarmee helaas toch niet.

The Unforgivable is net als een aantal eerdere albums door de band en dan met name ook door Dean Bennison geproduceerd. Het geluid is op zich goed neergezet, maar een aantal keuzes, de overdonderende power van het album over de hele linie vooral, hadden wellicht anders gemaakt kunnen worden. Zo lijkt het althans. Misschien is de band zelf heel blij met het geluid.

De vraag is wat er gebeurt wanneer een externe producer met de band aan de slag gaat. Het geluid van het album hoeft niet over de gehele linie zo vol, zo krachtig te zijn, er mag meer met afwisseling gespeeld worden. Het werken met contrasten kan daarbij juist heel erg helpen. De toegevoegde waarde van ogen en oren van buiten zou voor Anubis wel eens heel groot kunnen zijn: meedraaien in de subtop van de internationale neo-progressieve rock is één ding, doorstoten naar een hogere divisie met de talenten die de band zeker in zich heeft, is van een andere orde. Aansluiting zoeken bij bands als IQ, Arena en Pendragon is een stap die voor de mannen zeker binnen bereik moet liggen, dat vraagt wel dat de ruwe diamant geslepen wordt.