×

Recensie

Rock

09 december 2022

Antimatter

A Profusion Of Thought

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Music In Stone

A Profusion Of Thought Antimatter Rock 4 Antimatter – A Profusion Of Thought Written in Music https://writteninmusic.com

Zó. Hoe mooi kan melancholie zich in muziek laten vervatten! Dat Antimatter al eerder onze aandacht vroeg en kreeg, dat was zeker wel terecht. Dat onderstreept deze jongste release maar eens te meer. Mick Moss, verantwoordelijk voor de muziek, de zang, de elektrische en akoestische gitaar, bas, toetsen, programmering en percussie werkte samen met Liam Edwards op drums, Paul Thomas op sax en fluit, Vardan Baghdasaryan op Qamancha (een Iraans snaarinstrument) en Irish Cuyos op zang. En, niet te vergeten, naast alle werk die Mick aan de muziek had, verzorgde hij ook nog het kunstwerk aan de binnenkant van het album en de lay-out ervan.

De variëteit aan nummers zou al een prestatie zijn voor een band om te spelen, maar hier is het vooral dus Mick die we horen. En dan is er ook nog eens zijn bijzonder indrukwekkende stem. Ja, misschien moet je er even aan wennen, maar als dat gebeurd is, ervan uitgaande dat dat lukt, dan is er veel moois te ontdekken in de muziek van Antimatter. Kan de stem van Mick je niet bekoren, dan is de kans aanwezig dat je de muziek nog altijd wel mooi vindt, maar het gaat toch wel om het geheel van muziek en zang.

Het album klinkt buitengewoon consistent en samenhangend; dat is op zich best merkwaardig, want de nummers komen voort uit opnamesessies van meer dan vijf verschillende verschillende albums en gaan zover terug als 2003. Luister je naar A Profusion Of Thought én weet je dat niet, dan hoor je het niet. Het zijn vooral tien nummers waar de schoonheid van afdruipt én die je vanaf de opener gewoonweg weten te pakken. De rustige opening met akoestische gitaren, sfeervolle klanktapijten en dan de stem van Mick, je luistert meteen gebiologeerd. En met de notie “And I can feel no contact here at all’ heb je het idee dat in elk geval dit nummer niet meteen een feestnummer is. Maar hoe mooi kan al die beleving zijn. Heerlijk hoe de saxofoon ruimte brengt in het nummer, een mooi muzikaal plaatje waar de achtergrondzang én geluidstapijten hun steentje ook aan bijdragen.

Paranoid Carbon opent elektronisch. Vervorming op de stem van Mick én hoe mooi is dit dan weer. Wederom niet een tekst om heel vrolijk van te worden. Maar als je het zo mooi in zang en muziek weet weer te geven, de ellende van de wereld, de confrontatie met waar we soms tegen aan lopen, zó weet om te zetten, dan kun je daar ook wel heel erg van genieten. Ook al een erg fijn nummer met fraaie zang ook van Irish Cuyos.

Als de drums daarna samen met de bas Heathen aansnijden en de stem van Mick wat boven de muziek lijkt te klinken, weer samen met Irish gezongen, staat het nummer als een huis. Het lijkt zowaar wat uptempo te zijn. Wat is die bas hier fijn, zeg. Het is ook al zo’n nummer waarbij je denkt “Ik wil hier meer van horen!’, maar dat is dan wel op het moment dat Mick’s zang al bij je geland is. En dan moeten Templates en Fold nog komen! Alweer beestachtig mooie nummers. Templates brengt ons aangenaam qua sound naar de jaren Achtig zo ongeveer, maar de manier waarop de gitaar accenten brengt, verraadt dat we ons in een latere tijdzone bevinden. Fijne toetsen! En weer de zang van Mick samen met Irish. Antimatter heeft niet zozeer epische nummers nodig om tot uiting te komen; het kan heel goed in het klein.

Dat hoor je in elk geval ook aan het begin van Fold. Het nummer is zeer fraai opgebouwd en laat de stem van Mick horen in een stemmig geheel waar naast de klanktapijten de gitaar mooie accenten zet en het ritme fraai contrasteert. En dan, wat een erg mooie gitaarsolo snijdt er dwars doorheen. Was je nog niet aan het genieten? Dan is dit wel een moment om dat wel te doen of je te realiseren dat Antimatter toch niets voor je is.

Redshift is ook al zo’n pareltje. Maar dat geldt feitelijk gewoon voor het hele album. Er is veel moois te ontdekken in de wereld van Antimatter. Mick Moss weet niet alleen te boeien met zijn muziek, hij schrijft ook nog eens teksten die je tot denken zouden kunnen aanzetten. Of dat nou meteen betekent dat je je daardoor in een keer een stuk positiever voelt, laat dat nou niet de vraag zijn. Misschien is dat gewoon wat je uit de muziek kunt halen.  Antimatter levert een album af dat tien nummers lang weet te boeien, weet te raken en dat tien nummers lang gewoon erg mooi is. Melancholie gedrenkt in sfeervolle klankpartijen, een stevig rockende gitaar als het nodig is. En ook solo’s alleen als ze aan de orde zijn, fraaie samenzang tussen Mick en Irish, stevigheid parend aan subtiliteit en niet zelden elektronische klanken. Laat dit een verzameling van restjes zijn. Er zijn veel bands die mochten willen dat hun reguliere output zo goed zou zijn. Zonder enige aarzeling een topplaat!



  1. No Contact
  2. Paranoid Carbon
  3. Heathen
  4. Templates
  5. Fold
  6. Redshift
  7. Fools Gold
  8. Entheogen
  9. Breaking The Machine
  10. Kick The Dog