Na het voortreffelijke, uit 2016 daterende, Tree werd het opvallend stil rond Elizabeth Laube. De Amerikaanse muzikante leidt een rusteloos nomadenbestaan, na uitgebreide omzwervingen in haar thuisland belandde ze recent in Seattle. In Lissabon ontdekte ze een warme internationale gemeenschap en dat vormde de inspiratie voor Jardim da Estrela, een zonnige folksong gelardeerd met bijhorende weemoedige accordeon klanken van Chris Joyner.

Het is de enige nieuwe song die je hier aantreft en vormt een gevarieerd trio met I’m Gone, ietwat rauwer rockend werk dat onlangs bij de Netflix show Locke & Key opdook en het van Tom Petty geleende Time To Move On. Beduidend soberder geïnstrumenteerd, met Anna aan de piano en prachtig omfloerste blaaswerk, het is de waldhoorn van John Turman, een muzikant die in de Seattle Symphony figureert en de zwoele zang flankeert.

Zo komt de fluisterende zangstem het best tot zijn recht en die momenten overheersen op deze zorgvuldig samengestelde selectie die verder reikt dan de  vertrouwde recentste langspelers. We ontdekken meer bluesgetint werk uit het verleden. If You Build It pendelt op barrelhouse piano en dobro met Laube als potente blues sista en  Beautiful Boy huist eveneens in het traditionele folkblues steegje.

Sunny Days zoekt met luchtig snarenwerk de jazzy roots op die eveneens doorklinken in het recentere, sprankelende Oh My!  Please Let It Rain In California en Tree zijn niet toevallig als afsluiters gekozen, het zijn prachtige diep doorvoelde songs die de evolutie van Laube als songwriter accuraat illustreren op deze fijne retrospectieve die hopelijk de voorbode vormt van nieuw werk.