Ruim zes jaar geleden kwam Moderato Canatabile uit, het eerste samenwerkingsalbum van de Duitse celliste Anja Lechner en de Franse pianist Francois Couturier. Een parel van een plaat die terecht een groot succes werd.

Beide muzikanten hebben niet alleen op eigen kracht een pracht van een carrière, Lechner met het Rosamunde Quartet en eigen werk als het onvolprezen Chants, Hymns and Dances (2004) en Couturier vooral in de verschillende projecten met Anouar Brahem. Hoewel ze samen onderdeel uitmaakten van het onvolprezen Tarkovsky Quartet, bleek juist de magie ook puur met hen tweeën optimaal te werken.

Op hun nieuwe album Lontano trekken Lechner en Couturier de lijn van hun eersteling niet moeiteloos door maar kiezen ze voor meer improvisatie. Voor Lechner die we natuurlijk van haar klassieke achtergrond kennen is dat niet vanzelfsprekend, maar over de jaren heeft ze vaak laten horen vol voor het avontuur te kunnen gaan. Voor Couturier, oorspronkelijk als jazzpianist gestart, is dat natuurlijk helemaal geen probleem.

De sfeer op Lontano is merendeels ingetogen en vanuit klassieke lijnen opgezet. Zowel de achtergrond als die van Lechner als die van Couturier is glansrijk in de composities verwerkt. Mooi om Lechner klassiek structuren vanuit de cello op te horen zetten en Couturier daar met jazzinvloeden op in te horen spelen. De samenwerking brengt daardoor echt nieuwe muziek teweeg.

Lontano heeft een onmiskenbare nieuwe klank met referenties die net zo gemakkelijk van Debussy, Schubert, Bach naar Paul Bley en Ligeti gaan als naar een Argentijnse folkmelodie en door improvisatie net zo hard naar een nieuwe muzikale toekomst buigen. Lontano brengt daardoor juist een volledig eigen sfeer en klank.

In totaal zestien stukken lang, in lengte variërend van 1.13 tot aan 8.58 minuten, twee weergaloos goede muzikanten horen spelen is een groot genot. Met muziek die dan weer filmisch en atmosferisch is of dwars en diep dan weer lieflijk haast lyrisch of vol avontuur is het vooral de warmte die vanuit alle composities opkomt die beklijft.

Het gros van de composities is van Lechner en Couturier zelf, soms los maar vooral samen geschreven en tot stand gekomen. Daarnaast zijn er bewerkingen van stukken van Arile Ramirez (Alfonisina y el Mar), Giya Kancheli (Miniature 27), Henri Dutillieux (Prélude en Berceuse) en een ronduit sublieme bewerking van Vague – E la nave va van Anouar Brahem.

Lontano is een schitterend vervolg op Moderato Canatabile die de kracht van de klassieke cellist en de jazzpianist, die beiden zoveel meer willen dan wat ze vanuit hun genres gewend zijn, wederom optimaal laat horen. Lontano is een absolute aanrader.